Mala kapot

Vrijdag 8 maart

Tijdens mijn avond meditatie op de mala gebeurde het. Mijn mala brak opeens en er vloog een kraal uit. Ik schrok hier heel erg van en mijn eerste reactie was ‘och ik deed het te hard’. En daarna ‘Hoe kan dat nou, was dit draadje zo zwak? En nu, hoe nu verder?’

Zaterdag 9 maart

De dag erna met een soort omleiding de losse kraal verbonden met de twee einde zodat het weer 1 snoer werd. Nu kon ik in ieder geval weer de gezamenlijke oefening op de mala blijven doen. Wel heel voorzichtig langs de kralen, dat wel.

Dinsdag 12 maart

In Yogastudio Laksmi was vanavond de thema avond waarbij we ieder vragen kon stellen over waar we op dat moment mee bezig waren. Zie de site van Yogastudio Laksmi voor meer informatie hierover o.a. het doel van de thema avonden: ‘om de oefeningen die we doen te onderbouwen en de achtergrond van spiritualiteit en filosofie beter te leren begrijpen’.

Mijn vraag tijdens deze avond was: Nu mijn mala kapot is heb ik een nieuwe nodig, maar wat doe ik dan met de oude? Daar zit mijn energie in, lijkt mij niet dat ik die zomaar weggooi.

Deze vragen mocht ik van Kamala aan iedereen stellen. De reacties liepen uiteen van: ‘Een nieuwe mala kan betekenen dat er een nieuwe fase voor je aanbreekt of dat je moet beginnen met een nieuwe mantra op een nieuwe mala.’ ‘De oude mala zou ik op je altaartje leggen of in de buurt hiervan maar zeker niet weggooien.’

Kamala vertelde ons dat allereerst de volgende vragen beantwoord moest worden: ‘Waarom zou een mala kapot kunnen gaan en waarom is Nimrita’s mala kapot gegaan?’ Waarop ik antwoordde: ‘Omdat er een zwakke plek in zit of omdat er een nieuwe fase aanbreekt of omdat ik net iets te enthousiast langs de kralen ging.’ En opeens herinnerde ik me weer wat op die vrijdagavond  mijn eerste reactie was ‘te hard’. Toen legde ik uit dat als ik heel rustig langs de kralen ga dat dan mijn hoofd niet rustig wordt en er veel gedachtes opkomen. Alleen met het heel bewust langs elke kraal te gaan is mijn focus alleen nog maar op die kralen en krijgen gedachten geen kans. En dat werkte heel goed voor lange tijd totdat het blijkbaar ergens te fanatiek is geworden en het ‘te’ is geworden. En ‘te’ is natuurlijk nooit goed. Kamala vertelde dat waarschijnlijk mijn energie zo sterk erop was geworden dat het negatieve energie is geworden en dat ik daarmee de mala kapot heb gemaakt. De vraag was daarna opnieuw ‘Wat moeten we met deze oude mala doen nu we weten waarom deze kapot is gegaan?’ Met elkaar de opties doorgesproken en bedacht dat het dan zeker niet in buurt van mijn altaartje moest blijven. Ook in de grond stoppen is dan niet goed omdat dan de negatieve energie in de grond gaat zitten, in water ook niet goed, in beide gevallen verspreid het zich dan juist weer. Het beste zou zijn om het in het vuur te doen, vuur neutraliseert namelijk negatieve energie. En ten slotte besproken we op welke manier dit vuur het beste gemaakt kon worden.

Woensdag 13 maart

Het klonk gisteren zo logisch en dat klinkt het nog wel steeds maar toch, mijn mala verbranden moet dat nu echt? Vuur maken buiten (het vriest)! En dan de mala erin, het is wel heftiger dan ik had verwacht want er zit toch ook mijn energie in. Aan de ander kant word ik ook erg onrustig als ik naar mijn mala kijk en als ik voel dat deze nog bij me is. Nog maar even een nachtje hierover slapen. En daarnaast speelde door mijn hoofd: Als ik de mala kapot gemaakt heb met mijn energie, dan betekent dat dus dat mijn energie heel sterk kan zijn en vraag ik mij af waarop of op wie zet ik nog meer te veel energie? Dat ‘op wie’ gaf mij hele angstige gevoelens.

Donderdag 14 maart

Een werkdag brak aan en was ik in gedachte erg bezig met de vraag ‘waarop zet ik nog meer te veel energie?’. Maar ik zag het niet. Op mijn werk geef ik veel energie, maar ‘te’, nee. Ook de energie die ik in mijn kinderen steek is volgens mijn niet ‘te’ veel, ze zitten alle drie goed in hun vel de laatste tijd. Er moest wel gewerkt worden, dus dwong ik mezelf het allemaal los te laten. En opeens in de middag schoot het volgende door mij hoofd: Ik ben nooit lief geweest tegen mijn mala. Ik heb het altijd gezien als een ding, als een snoer met kralen waar ik mijn mantra op moet doen. Nooit heb ik het gezien als iets moois, als iets van mijzelf, iets wat met liefde behandeld moet worden. Dit was nogal een inzicht. Ik was helemaal van slag maar wist nu ook wat ik moest gaan doen.





Bij thuiskomst heb ik een schaal gepakt met stukken katoen en wit papier, en een vuur gemaakt. Toen het goed brandde heb ik afscheid genomen van mijn oude mala. Ik heb haar bedankt voor de les die ze mij nu heeft gegeven en heb sorry gezegd dat ik haar altijd zo niet-liefdevol heb behandeld. Daarna legde ik haar in het vuur, ze vatte meteen vlam. Tranen stoomde over mijn wangen.

Die avond kreeg ik van Kamala een nieuwe mala. Ik durfde deze die avond nog niet te gebruiken, zo bang haar weer stuk te maken.

Vrijdag 15 maart

De angst en onzekerheid van de afgelopen dagen was weg. In de ochtend daarom gestart met de nieuwe mala. Deze voelde nog wat stug en onwennig, maar er kwam ook een rustig en vredig gevoel over me.

Nu

In de dagen erna merkte ik op dat ik het jachtige gevoel van de laatste tijd helemaal kwijt ben. Door de mala, door wat ik nu heb geleerd? Heb sterk het gevoel van wel.

Dankjewel dat je deze ervaring wilde lezen.

Liefs Nimrita

Mediteren is als tandenpoetsen ? !

Laatst zei iemand tegen mij: ‘Ik vind het toch zo knap van je dat je elke dag weer, aan het einde van de dag mediteert.’  Met daarna de vraag: ‘Hoe doe je dat toch naast alle andere dingen die je moet doen?’

Ik moest er even over nadenken maar toen schoot door mij hoofd:

Eigenlijk is dagelijks mediteren net als tandenpoetsen.

In de ochtend en voordat ik ga slapen poets ik mijn tanden. En mocht ik het eens vergeten dan lig ik in bed en dan is dat niet lekker, het voelt raar en mijn mond is vies. En zo voelt dat ook bij het dagelijkse mediteren, als ik het niet doe, dan voelt dat raar alsof de dag niet af is.

En natuurlijk moest ik mezelf er in het begin steeds aan herinneren nog te gaan mediteren. Maar op een gegeven moment hoorde het gewoon bij de afronding van de dag. En tandenpoetsen zijn we al jaren zo gewend te doen en denk ik eigenlijk niet meer zo over na, of ik het wel of niet zou doen. Toen ik maanden geleden begon met mediteren in de avond waren er ook best avonden dat ik dacht ‘moet dat nú nog echt?’. Maar ik weet inmiddels hoe fijne afronding van de dag het is, hoe fijne opruiming van je hoofd het is en hoe fijne nachtrust ik er van krijg. Dus vraag ik me dat zelden meer af en word het elke dag meer ‘normaal’ om de dag mee af te sluiten.

Er zijn wat mij betreft duidelijk overeenkomsten tussen tandenpoetsen en mediteren. In beide gevallen ben je bezig met schoonmaken. Het schoonmaken van je tanden, het schoonmaken (leeg maken) van je hoofd/lichaam. En het klaar maken voor de nacht.

Maar er zijn ook wel verschillen voor mij. Tandenpoetsen gaat op de automatische piloot en denk ik aan allerlei dingen. Bij meditatie is het juist de bedoeling dit niet te doen, maar te focussen op de meditatie.

Kortom: Mediteren is als tandenpoetsen met een knipoog weliswaar J.

Lieve groetjes,

Nimrita