Radhadesh - op een ander z’n eiland

Zie vorige blog tekst voor de eerste dag in Radhadesh.

Zaterdag 13 april

Om half 4 opgestaan, dat lukte goed, had goed geslapen. Gedoucht, aangekleed, water gedronken en wat crackers gegeten. Toen op naar het kasteel en de tempel kamer voor het ochtend programma, de ochtend ceremonieën en Japa meditatie (herhalen van een mantra op de mala).

Toen volgde er een situatie waarbij ik ineens opliep tegen het eiland verhaal van Kamala: ‘Als je ergens op bezoek bent, ben je op een ander z’n eiland. Dan volg je de regels van die ander en ga je niet je eigen zin doordrijven.’

Dit is ook een punt waar ik aan moet werken, is ook een ego ding.

In een paar seconden realiseerde ik me dat ik nu in Radhadesh ben (op hun eiland) en dus de regels van hier moest volgen.

In de 2 uur die staat voor de Japa meditatie heb ik 8 rondes kunnen doen. Na 4 rondes zittend ben ik 2 rondes gaan lopen en daarna weer 2 rondes zittend. Het rond lopen was heel fijn om niet in slaap te vallen en de concentratie erbij te houden.

Wat is het goed om hier te zijn, voor een heel weekend, alleen met Krishna en de devoties. Het is hier stil, vredig en vol goede energie. En als ik ook bovenstaande teksten en inzichten terug lees dan ben ik diep onder de indruk wat zo’n weekend met me kan doen.

Tijdens de lunch met een studente gepraat, ze was 21 en kon maar geen rust vinden in haar lichaam. Toen ze via via in Radhadesh terecht kwam voelde ze dat ze hier verder moest. Er is nog steeds wel onrust, maar (vertelde ze) omdat haar dagen helemaal volgens een bepaald programma loopt komt er wel structuur in haar leven. Ze volgt het programma van de tempel, de studie en werkzaamheden binnen de gemeenschap.

In de middag tijdens een wandeling nog eens 8 rondes gechant. Wat eten gekocht bij de bakker. Daarna het avond programma. En weer kreeg ik een bloemenslinger, net als in de middag, zo mooi en bijzonder om te mogen ontvangen.

Hier zijn is tijdloos.

Welke dag is het vandaag?

Het maakt niets uit.

Ben ik er pas 1 dag?

Ga ik morgen weer weg?

Als je zou zeggen dat ik hier al een week ben dan geloof ik het ook.

  

Lieve groetjes,

Nimrita

Klik hier om je reactie/opmerking met mij te delen.

Lees ook: Kamala en haar ervaringen met een yogi

Radhadesh - ego versus liefde – denken versus innerlijk

Vrijdag 12 april

Vandaag ging ik naar Radhadesh. In Radhadesh huisvest de ISKCON Benelux (International Society for Krishna Consciousness – Internationale gemeenschap voor Krishna  bewustzijn). Afgelopen september was ik hier voor het eerst, samen met Kamala en 4 spirituele zussen/broer van Yogastudio Laksmi. Ons bezoek toen had heel veel indruk op mij gemaakt. Zo veel dat ik bij vertrek wist dat ik nog eens zou gaan.

Toen Kamala met Bhavandeep afgelopen januari in India waren (reisverslag Kamala, reisverslag Bhavandeep) droomde ik vaak steeds hetzelfde. Ik zat dan op een bankje naar het kasteel van Radhadesh te kijken, liep wat rond, ging naar het kasteel of naar de tempel kamer. Maar meestal zat ik in mijn droom alleen maar op een bankje naar het kasteel te kijken. ‘Moet ik hier nu iets mee’ dacht ik? In maart plotseling besloten een kamer te boeken in het gastenhuis van Radhadesh.

De reis verliep heel voorspoedig. Om 11.10 vertrokken en om 13.30 was ik in het Radhadesh Guesthouse. Inchecken ging gemakkelijk en de receptionist vertelde dat er 2 opties waren voor de lunch ‘in het restaurant of in de gemeenschap’. Ik vertelde dat ik graag in de gemeenschap wilde eten, dat ik daar afgelopen september ook was geweest en dat ik dat erg fijn had gevonden.

Hij legde uit dat het nu niet in de tent achter het kasteel zou zijn maar in het kasteel zelf en hij gaf instructies over de deuren en trappen die ik door en op moest. Echter, in het kasteel raakte ik meteen de weg kwijt –deuren en trappen overal- maar wat een geweldige lieve mensen liepen er rond. De een hielp me in de goede richting, de ander hielp me aan een schoon bord, en weer een ander stuurde me de goede trap op. Dit is liefdevol, behulpzaam en gastvrijheid ten top!

Na het eten de spulletjes op mijn kamer uitgepakt en omgekleed om naar de tempelkamer te gaan. Het was weer net als toen, een prachtig altaar met prachtig geklede beeltenissen van Krishna, Radha en andere Deities.

Helaas regende het zodat ik niet in de mooie omgeving kon wandelen. Dan maar terug naar mijn kamer. Daar heb ik de reactie van Kamala gelezen over mijn vragen voor de thema avond van afgelopen dinsdag. ‘Ik’ had ze er een paar keer opgezet en dat ‘ik’ er 19 keer in stond, dat ik niet liefdevol was geweest (in een bepaalde situatie in de yogastudio) en dat ik mijn naam beschrijving nog maar eens door moest nemen. Was weer schrikken om dat te lezen. Gelukkig had ze dit ook afgelopen dinsdag al verteld anders was het echt heel hard aan gekomen  dit nu ineens hier te lezen zonder verdere toelichting. Ook de bijgevoegde teksten gelezen. Ja het is waar. Liefde is belangrijker dan ego en als dat niet eerst wordt aangepakt kom ik nergens op mijn spirituele pad. Sinds de thema avond was ik hier weer mee bezig en ik wil wel meer liefde geven en minder ego tonen maar wat is dat moeilijk en waarom val ik steeds weer terug? Dit is niet de eerste keer dat Kamala mij hierop wijst. En inderdaad in mijn naam beschrijving staat dan ook dat ‘alleen als ik Nimrita groter laat worden dan het andere (ego), ik spiritueel zal groeien’.

En waarom ik steeds terug val en vaak twijfel? Dat is eigenlijk heel simpel te beantwoorden: Omdat ik het contact met mijn innerlijk steeds verlies. (In eigen woorden Kamala’s uitspraak: ‘Als je twijfelt ben je je contact met je innerlijk kwijt’.)

En dan is natuurlijk de volgende vraag, waarom raak ik steeds het contact met mijn innerlijk kwijt, waarom laat ik steeds weer het ego groter worden dan de liefde?

Ik weet wel dat als ik minder denk (vanuit mijn ego) en dus naar binnen ga en vanuit mijn innerlijk mijn dingen doe, ik vanzelf minder pieker en in mijn hoofd zit. Dit wist ik al. Toch nadat ik nu een heel drukke tijd achter de rug heb met veel regel en denkwerk (jongens jarig, man op zoek naar werk, heel druk op mijn werk) na zo een periode vind ik het moeilijk om weer naar binnen te gaan om weer meer vanuit het innerlijk te leven. Nu hoef ik niet meer zoveel te regelen en denken want de drukke periode is voorbij, maar blijkbaar kan ik dan heel moeilijk de switch terug maken. Sterker nog, het gaat niet om switchen. Ik realiseer me nu ik dit schrijf dat ik moet leren alle drukte en regelwerk ook vanuit mijn innerlijk te doen. (Druk blijft het nog wel 10 jaar.) Dus echt loslaten van het idee dat ik drukke periodes alleen met ‘denken’ aan kan en rustigere periodes wel vanuit mijn innerlijk.

Wel een verschil nu alleen hier in Radhadesh te zijn. De vorige keer was met z’n 6en en hield ik toch steeds het groepsgevoel. Nu heb ik meer contact met de vaste bewoners.

Na deze inzichten op papier gezet te hebben wat in het restaurant gegeten. Daarna naar het avond programma bij het altaar. Wat blijft dat mooi en indrukwekkend, het zingen, de muziek, de bewoners van de gemeenschap en Krishna.

Toen naar bed met de Hare Krishna mantra nog gonzend door mijn hoofd, net als in september, maar nu met een brede glimlach op mijn gezicht viel ik snel in slaap.

Hare Krishna

Welterusten en tot morgen.

Nimrita

Klik hier om je reactie/opmerking met mij te delen.

Lees ook eens: Kamala en haar ervaringen met een yogi