De zomer is
weer nagenoeg voorbij. Ik heb vakantie gehad en ben met mijn gezin gaan kamperen
en hebben o.a. Parijs bezocht. Het was een mooie tijd. Ik heb genoten van de
kinderen, heb veel indrukken opgedaan en nieuwe inzichten gekregen.
Op vakantie, in de tent, ver weg van huis, ik voelde me
nog steeds thuis. En ik herinnerde me opeens ook weer het stukje tekst dat ik
vorig jaar hierover had geschreven. En zo voelt het nog steeds.
8 juli 2012
En opeens realiseer ik me iets, opeens is het zo
duidelijk.
Sinds 3 vakanties geleden (2010 - Pyreneeën) heb ik
tijdens de vakanties niet meer het gevoel van gemis naar huis, het naar mijn
yoga-hoekje willen, naar de yoga lessen bij Kamala, tijd voor mezelf. Het soort van heimwee naar huis, naar
alles wat ik nu niet heb of kan doen of waar ik niet bij kan zijn.
Dat gevoel van ‘gemis’ is eigenlijk al weg sinds de
vakantie van 2010 alleen snapte ik toen nog niet hoe dat dan kwam. Pas nu
begrijp ik het, nu snap ik dat thuis altijd bij me is.
Ik weet dat mijn fysieke huis 1.000 kilometer van hier
is. Maar het voelt direct naast me. Het huis van Kamala, de yoga studio, mijn
spirituele familie, Krisna, het is allemaal gewoon om me heen, altijd en
overal.
En wat voelt dat veilig en vertrouwd. In feite als een
soort bevrijding van het niet hoeven missen en het er niet druk om hoeven
maken. Het is een geweldig gevoel.
Want eigenlijk waar ik nu ook ben, ik voel me overal en
continue thuis !!!
Lieve groetjes,
Nimrita
P.S. Het plaatje hieronder kwam ik laatst tegen op internet, het is precies in 3 regels wat ik hierboven beschreef.
