Zoeken in deze blog

04 juli 2022

Vrijwilligerswerk bij dementerende ouderen

Om shantih


Lieve allemaal, 

 

Sinds juli 2021 werk ik elke vrijdagmiddag als vrijwilligster in het Antonius Abt (woonzorgcentrum) te Terheijden op de gesloten afdeling van ouderen met dementie. Ik ben erg enthousiast over dit vrijwilligerswerk en wil dit graag met jullie delen.

 

Hoe ik erbij kom om dit te gaan doen

Kamala (oprichtster van Yogastudio Laksmi) gaf aan hoe leerzaam het voor mij zou zijn om iets nieuws op te pakken helemaal buiten mijn comfort zone en om mijn blik te verruimen, bijvoorbeeld iets met ouderen. Leerzaam ook, mochten er later mensen op mijn pad komen met familie in een verzorgingstehuis of dementerend, zodat ik me dan iets kan voorstellen bij hoe het is als familielid of kennis.

 

De kennismaking

Via de website van gemeente Drimmelen pagina Vrijwilligerswerk had ik mij aangemeld met de wens om vrijwilligerswerk te gaan doen. Al snel ontving ik een email met uitnodiging om kennis te maken met de vrijwilligers coördinator van het Antonius Abt. Enthousiast meldde ik me bij het Antonius Abt en een leuk gesprek volgde. Zij wilde mij graag plaatsen op de gesloten afdeling van dementerende ouderen omdat daar op dat moment de vraag naar vrijwilligers het grootste was. Na een aantal dagen had ik een kennismakingsgesprek met de activiteiten begeleidster van die afdeling. Een activiteiten begeleider/ster is een medewerker in vaste dienst die, zoals de naam al zegt, activiteiten plant, coördineert en uitvoert op een bepaalde afdeling. Ook communiceert zij vooraf en achteraf over deze activiteiten naar zorgpersoneel en familieleden van de bewoners. 


De eerste weken in de woonkamers

En toen was het tijd om naar de bewoners te gaan en te beginnen. Naast mijn vader die jong gestorven is en ook beginnend dementerend was, had ik nooit een andere dementerende oudere gezien. En nu ik rondliep in vier woonkamers met elk acht dementerende bewoners was dat echt enorm wennen. Zo in eerste instantie leek het allemaal zo nutteloos; de bewoners vertellen steeds hetzelfde, willen naar huis, zoeken hun portemonnee/sleutels/etc., kunnen niets onthouden. Ook had ik het gevoel dat ik alles verkeerd deed, bijvoorbeeld: gewoon met een rolstoel gaan rijden zonder eerst even te praten met de persoon die erin zit, te moeilijke vragen stellen, te snel willen handelen. Maar dat was toen …... Door het observeren van het zorgpersoneel, de activiteiten begeleidster en uiteraard de bewoners zelf, doe ik de dingen nu anders en heb ik veel inzichten gekregen.

 

Nu bijna een jaar later

Inmiddels is de eerste indruk al bijna een jaar geleden en voel ik me er zeker thuis. Ik vind het niet meer raar of vreemd wat de bewoners doen of wat ze zeggen. Ik heb leren zien dat het dan wel 32 dementerende ouderen zijn, maar dat ieder zijn eigen ziekte proces en karaktereigenschappen heeft. Zij leven dan wel van dag tot dag of misschien wel van uur tot uur, maar iedereen heeft een andere levensgeschiedenis (of je nu in het Antonius Abt woont of erbuiten). Heel vaak kun je een activiteit die je doet koppelen aan iets wat iemand in het verleden heeft gedaan en dan komen er mooie verhalen los en zie je iemand opbloeien. Wat ook mooi is, is dat deze bewoners geen ‘maskers’ meer hebben, geen geheime agenda en geen poespas meer willen, waardoor het heel gemakkelijk te zien is wat iemand wel of niet wilt of leuk vindt. Zo leerde ik van iedere bewoner waar zijn/haar voorkeuren liggen.

 

Hoe ga ik daarheen? / Hoe stel ik me op?

Elke week kom ik als vrijwilligster die 2 extra handjes geeft aan de activiteiten begeleidster. Of ik nu ga wandelen, knutselen, rolstoel duw of spelletjes doe, het maakt mij allemaal niets uit. Ik stel me dienstbaar op als hulp van de activiteiten begeleidster en den dienste van de bewoners. Ik verwacht er niets voor terug. Wel zie ik hoe die extra handjes de activiteiten begeleidster goed van pas komen. En ik zie ook dat er vaak een glimlach verschijnt op de gezichten van de bewoners als we een activiteit doen, of hoe enthousiast ze zijn als we een activiteit gedaan hebben. Namen onthouden de bewoners vaak niet, ook begrijpen ze vaak niet wie iedereen is of in welke rol iemand komt. Maar dat maakt allemaal niet uit, het is zo mooi om te zien dat je iemand een fijn gevoel kunt geven na ‘iets leuks’ of ‘iets gezelligs’ of ‘een uitje’ te hebben gedaan. Positieve emoties blijven duidelijk wel hangen en dat gaat voorbij werkelijk alle intelligentie, kennis, macht en wat dan ook in deze wereld.

 

En ten slotte

Het moge duidelijk zijn: Ik ga graag naar dit vrijwilligerswerk, kom graag bij de bewoners in hun woonkamers en doe graag activiteiten en uitjes met ze. Het is leerzaam om te zien hoe het zorgpersoneel om gaat met de bewoners. Ook is het leerzaam te zien hoe familieleden omgaan met bewoners en hoe verschillend ze daarin kunnen zijn. Ik besef ook dat ik er als vrijwilligster anders in sta dan als zorgmedewerker of als familielid. Ik heb geen eindverantwoordelijkheid, hoef geen beslissingen te nemen, heb weinig protocollen om me aan te houden. Ik ben er alleen om leuke dingen met de bewoners te doen.

Terugkomend op het advies van Kamala kan ik zeggen dat deze uitdaging mij zeker veel groeimomenten heeft gegeven, zeker voor de verdieping bij het inrichten van mijn activiteiten in Yogastudio Laksmi en op een later tijdstip voor de yogalessen die ik ga geven. Ik hoop er nog lang mee door te mogen gaan. 

 

Met lieve groet,

Nimrita

 

Om shantih shantih shantih

(Ik wens je liefde en vrede toe in de 3 werelden. Fysiek, mentaal en spiritueel.)

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Heb je vragen over deze blogtekst? Ik hoor het graag! 

E-mail: nimrita.kaur.2009@gmail.com

Telefoon: 06-57594479

 

Ik ben bestuurslid van Yogastudio Laksmi, stichting voor gezondheid, kennisontwikkeling en spiritualiteit. Zie onze website Yogastudio Laksmi voor onze activiteiten, programma en andere mogelijkheden.