12 mei 2013
Om Shantih
Lieve Lieve Kamala,
Na de behandeling van afgelopen dinsdag was er een enorme last van mijn schouders gevallen. Rustiger aan doen, vaker hulp vragen (niet alles zelf willen doen), geen andere dingen doen dan ochtend en avond meditatie en blog teksten vrolijker/luchtiger maken. Voelde goed en heb daar verder niet meer aan gedacht.
Maar toen Kamala, toen in de dagen erna begonnen ineens de kwartjes te vallen zonder dat ik er iets aan deed. En de inzichten die ik daardoor kreeg gingen zo diep dat ik ze graag met je wilt delen.
We waren (woensdag) bij mijn moeder op visite en ik hoorde een gesprekje tussen haar en Niels. Het ging over de middelbare school waar hij naar toe wil en ik hoorde haar alleen maar zeggen ‘maar die school is het verste weg van alle middelbare, en je fietst toch niet graag, en er gaat geen vriendje van je naar toe, en dan moet je helemaal alleen fietsen…..’. Het was maar een kort gesprekje en ik hoorde het op een afstandje, maar ik werd hier zo onrustig van, ik werd bozig en opstandig maar kon het niet plaatsen.
Later thuis kwamen herinneringen van vroeger boven. Als ik vol van iets was, iets nieuws of wat ik graag wilde gaan doen en ik vertelde dat tegen mijn moeder dan kon zij altijd tig nadelen ervan opnoemen. En soms was voor mij de lol er dan vanaf en deed ik het maar niet en soms deed ik het wel maar steeds met die nadelen in mijn hoofd en de gedachte dat mijn moeder het er niet mee eens was. Later toen ik zelf kinderen kreeg begreep ik wel beter dat ze mij wilde beschermen als moeder maar op de momenten dat het gebeurde voelde het als over-bezorgdheid. Ze zal ook vast wel eens gezegd hebben ‘leuk dat je dat of dat gaat doen’ of enthousiast over iets zijn geweest. Maar dat herinner ik me niet meer zo scherp als de negatieve gevoelens van het opsommen alle nadelen en niet benoemen van de voordelen.
En dat allemaal dus nadat ze een soortgelijk gesprekje met Niels had.
Toen weer later (donderdag?) herinnerde ik me dat toen ik 22 jaar oud was en op kamers ging, er een wereld voor mij open ging en ik me erg bevrijd voelde. Ik kon ineens dingen doen zonder mijn moeders toestemming, zonder overleg, zonder eerst de nadelen te horen of alles in detail te overdenken. En ik ben ook op mijn bek gegaan in die periode zeker weten, ik heb ook mensen pijn gedaan daar ben ik me wel van bewust. Maar om het allemaal zelf te ondervinden was fantastisch.
Dat die herinneringen terug kwamen snapte ik nog niet. Weer later (vrijdag?) vielen er weer kwartjes en realiseerde ik me ineens: ”Ik heb Kamala altijd gezien als een moeder, niet als een spirituele leraar. Ja, met mijn hoofd weet ik dat, maar mijn gevoel reageert alsof ze mijn moeder is waar ik steeds toestemming aan moet vragen”.
Toen ik me dat realiseerde snapte ik waar die weerstand steeds vandaan komt. En ik herinnerde me ineens jouw vraag weer “Wil je mij nog wel als spirituele leraar?”
En nu zojuist de tekst nog eens gelezen van afgelopen thema avond waarin je de 4 soorten ouders beschrijft (moeder, vader, broers/zussen/familie/school, spirituele leraar).
Dit moet allemaal nog echt tot me doordringen.
Ik ben er niet over gaan piekeren, of proberen conclusies te trekken of te analyseren. Zoals hierboven beschreven is zoals de kwartjes vielen en het raakt me erg diep.
Omdat ik het bijzonder vond dat die herinneringen zo kwamen, de kwartjes zo vielen met de inzichten die volgden wilde ik dit graag me je delen.
Lieve Lieve Kamala blijf alsjeblieft aan mij porren en trekken om de vervelende ver en diep ingetrapte steentjes los te wrikken en te verwijderen.
Met heel veel lieve groetjes,
Nimrita
----------------------------------------------------------
om shantih Nimrita
fijn dat je deze gevoelens met me wilde delen, ja, ik zal blijven porren.
Nog een fijne moederdagavond toegewenst vanuit Langeweg
Kamala