Radhadesh - Krishna is er altijd

Zondag 14 april

Weer vroeg opgestaan, dat ging weer goed. De japa meditatie was moeilijker. Telkens als ik ging zitten dutte ik bijna in en ging ik dus weer lopen. Deze keer 10 rondes kunnen doen in de 2 uur en daarna weer terug in de tempel kamer.

En toen gingen de gordijnen open.

Wauw wat was dat weer mooi, adembenemend. In de tempel kamer zijn is al geweldig, maar toen de gordijnen open gingen deze morgen onbeschrijfelijk wat er gebeurde en door mij heen ging. De kleding, kleuren, geuren, warmte, energie, liefde. Om mij heen vielen monden open en stroomde tranen over wangen. En ik stond daar tussen en zag en voelde dit ook allemaal. Diepe dankbaarheid en warmte vulde mij, tranen stonden in mijn ogen.

Later in de lezing door Urmila Mataji vertelde ze dat je nooit hoeft te twijfelen of Krishna jou ziet of dat jij hem wel of niet voelt. Hij is er altijd en overal. Het is net als met de zon die deze ochtend versluierd gaat achter de wolken. Maar de zon is er altijd en Krishna ook. Het is alleen zaak de versluiering/wolken weg te halen. Krishna is altijd met je.

De manier waarop zij dit vol overgave vertelde vol visualisaties was zo indrukwekkend en duidelijk dat ik me afvroeg waarom ik hier altijd zo moeilijk doe.

Nu na al dit moois gezien en gevoeld te hebben weer terug naar mijn kamer om mijn spullen in te pakken, uit te checken en de koffer in de auto te leggen. Bij de bakkerij nog wat broodjes gekocht voor onderweg en opeens besloten nog even naar het museum te gaan. In dit museum van Radhadesh genaamd MOSA (museum of sacred art) hingen prachtige foto’s en werd een film getoond.

Tijdens het bekijken hiervan begon een jonge vrouw te spelen (op een harmonium) en te zingen. (Plaatje geeft een idee en is niet de vrouw die daar zat.) Er waren verder geen toeschouwers en ik ging voor het podium voor haar op de grond zitten. Tussen de prachtige energie door voelde ik wat zenuwen. Waren die nu van haar (eerste optreden misschien) of van mij (ik zat daar alleen). Ik ging ineens met haar meezingen, de zenuwen verdwenen, het voelde helemaal goed. Toen het lied uit was keken we elkaar aan, breed glimlachend. Ik dankte haar, zij dankte mij, het was prachtig, enig ander woord zou de prachtige energie van dat moment hebben verbroken.

Toen voor laatste keer naar het altaar met het idee om gedag te zeggen. Daar zittende herinnerde ik me ineens de lezing weer van die ochtend ‘Krishna is er altijd’. Dus ‘gedag zeggen’ bij een altaar is eigenlijk vreemd als je het zo bekijkt. Je neemt geen afscheid van Krishna.

Nu was het echt tijd om naar huis te gaan. Mijn inzichten meenemend, alle indrukken van dit weekend en de liefde en energie van Krishna. Lijkt me ook weer heerlijk om mijn kinderen en man te knuffelen en naar hun verhalen te luisteren. Tot slot hoop/wens ik dat ik de opgedane energie en de liefde voor Krishna kan vasthouden en uitstralen

 

Hare Krishna Hare Krishna

Krishna Krishna Hare Hare

Hare Rama Hare Rama

Rama Rama Hare Hare

Om Shantih

Nimrita