Van doolhof naar labyrint

Een maand geleden ben ik met mijn gezin naar een mais doolhof geweest. Dat maakte nogal wat reacties bij mij los. Het eerste uur was leuk maar, we bleven maar lopen en na dik 1½ uur was ik moe en totaal mijn oriëntatie kwijt. Ik liep toen maar simpelweg achter mijn man en kinderen aan. Vaak liepen we ergens een doodlopend pad in en gingen we weer terug naar de laatste kruising. De kinderen wisten dan nog precies welke wegen we wel of niet al hadden gehad. Zo knap van ze, maar ik snapte er niets van en volgde maar weer gewoon.

Tijdens het lopen en zoeken in dit doolhof dwaalde mijn gedachten af naar 3 jaar geleden. Toen in januari 2011 hebben we met Yogastudio Laksmi een labyrint gelopen. In tegenstelling tot wat veel mensen denken (en tot 3 jaar geleden ik ook) is een labyrint iets anders dan een doolhof. Het verschil tussen en doolhof en labyrint is dat je in een doolhof rond kunt dwalen en je steeds keuzes moet maken welke weg in te gaan om uiteindelijk de uitgang te vinden. Bij een labyrint echter is er slechts 1 pad dat je moet volgen met als doel het midden. Je loopt over het pad en telkens als je denkt bijna bij het midden te zijn leidt het pad je weer naar de buitenring.

Doolhof

Labyrint

Zo dwalend in het doolhof met telkens weer keuze momenten en teruglopen dacht ik terug aan het labyrint van toen, wat zou ik daar nu liever zijn, gewoon 1 pad om te gaan…….

Maar 3 jaar geleden was dat labyrint helemaal niet zo eenvoudig. Het was zo moeilijk om maar steeds door te gaan, nergens af te kunnen slaan, andere routes te nemen, mijn eigen keuzes te maken. Toen wilde ik liever in een doolhof lopen……

Gelukkig hadden we de uitgang gevonden en ging we snel aan de slag om met de gevonden letters een woord te maken. Wel zat nu de vraag in mijn hoofd: ‘Wat is er gebeurd in de afgelopen 3 jaar dat mijn voorkeur nu uitgaat naar een labyrint terwijl dat voorheen een doolhof was?’

Thuis eerst maar eens de aantekeningen van de thema avond ‘Het lopen van een labyrint’ terug gelezen. Daar stond heel veel in, te veel om hier te noemen. Duidelijk werd wel dat het labyrint een innerlijk weg is, symbolisch gezien je levensweg. Het lopen ervan een vorm van meditatie en overgave. Het dwingt je om te concentreren en je aandacht op het pad te houden en tijdens het lopen kun je wijsheid en helderheid tegenkomen.

Gedurende de weken werd het me steeds duidelijker. In de afgelopen 3 jaren ben ik met vallen en opstaan gaan inzien dat ik mijn eigen pad moet lopen. Dat het geen zin heeft om steeds maar afslagen te zoeken en allerlei zijpaden uit te proberen. Gewoon 1 pad volgen, mijn pad, met uiteraard allemaal heuvels en dalen maar waar wel duidelijk is welke kant ik op moet. Ik heb geleerd dat ik gewoon door moet lopen want mijn pad ligt er al, het is maar net hoe ik hem loop en wat ik doe met de obstakels die ik tegenkomt. Ik weet nu dat ik de dingen moet doen die ik doen moet (werken, kinderen, huishouden), geen excuses moet zoeken of op een roze wolk moet gaan zitten. Dit gaat me eigenlijk steeds gemakkelijker af. En deze inzichten begonnen allemaal met het dwalen door een doolhof.

Deze weg van Overgave, de manier waarop ik over mijn pad loop, die heet Bhakti yoga. Mijn yoga lerares Kamala heeft hier een hele leuke blog tekst over geschreven (klik  hier).

Met lieve groeten,

Om Shantih

Nimrita