Wat ik kan leren van mijn dochtertje

Met mijn dochtertje van 4 jaar, was ik voor het eerst naar het theater geweest. Wat een ervaring was dat. Het begon al bij het naar binnengaan in het gebouw. Meteen zei ze ‘wat mooi’ en zakte door haar knieën om de vloerbedekking te voelen en te bekijken. Ik bedacht me dat ze waarschijnlijk nog nooit vloerbedekking had gezien, ik ken niemand die dat nog in huis heeft en op school hebben ze het ook niet. Daarna bij elke stap verder in het theater werd alles nauwkeuring door haar bekeken, de affiches, de banken, stoelen en tafels, de bar. En toen mochten we de zaal in. Meteen veroorzaakte we oponthoud omdat ze van elke tree de lichtjes bekeek. Vervolgens de juiste rij gezocht en de opklappende stoelen bestudeerd. Dan kijken naar het enorme podium waar haar heldin ging optreden. Ook tijdens de voorstelling was het een en al verbazing en verwondering dat die figuren van de TV daar ook echt stonden. Zelfs naar de WC gaan in de pauze was bijzonder, deze ruimte was ook al mooi met spiegels voor en achter, zodat we onszelf 100 keer weerspiegeld zagen. In de foyer rende ze even rond met de andere kinderen maar ging daarna snel weer verder met kijken, want nu had ze schilderijen ontdekt……

 

Terug in de auto was ze helemaal stil, vol van alle indrukken die ze had opgedaan. Pas later, thuis, kwamen haar verhalen.

Die hele middag werd alles door haar intens opgenomen en ik keek door haar ogen mee alsof dit ook voor mij de eerste keer in het theater was. En dat was bijzonder om dat zo te ervaren. Ik realiseerde me dat ik als volwassene al zo verwend ben, ik vind alles al zo gewoon om me heen. Maar zo kijkende door haar ogen werden me alle details weer getoond en kon ik er veel meer van genieten. Eigenlijk was ze als een spiegel voor mij. Om mij te tonen de dingen om me heen meer te waarderen. En niet overal als vanzelfsprekend doorheen te banjeren. Meteen ook realiseerde ik me dat mijn dochtertje zich voelde zoals ik me voelde tijdens mijn eerste bezoek aan Radhadesh een maand geleden. Alles om mij heen was toen ook zo nieuw en indrukwekkend. En ik kon op een gegeven moment ook niets meer zeggen.

Ik wilde deze ervaring delen omdat ik het heel bijzonder vond dat mijn kleine meid me deze spiegel had voorgehouden. Toch lukte het me maar niet deze tekst op te sturen, het voelde steeds als niet-af. Pas vanochtend na de ochtend meditatie realiseerde ik me: Het is mijn naam Nimrita en de omschrijving/opdracht die ik daarbij gekregen heb, waarom deze ervaring zo bijzonder voor mij is. Een stukje hieruit: ‘God kan gezien worden als suikerkorreltjes in de aarde. De olifant is niet in staat deze suikerkorreltjes te ontdekken en/of op te rapen. Maar dit is heel makkelijk te doen voor een diertje zo groot als een mier.’ Deze ervaring in het theater was dus een goede les voor mij om door te groeien als Nimrita.

Om Shantih Nimrita

Meditatie op mijn neus – de voorbereiding + eerste ervaringen

 Meditatie op mijn neus – de voorbereiding

En na het opstarten van de blog dan ook echt begonnen met de meditatie op mijn neus. Maar ja, hoe start ik dat nu? Zoals zo vaak als ik ergens mee moet beginnen en nog niet echt weet hoe, en dat kan iets thuis zijn, op het werk of voor deze meditatie opdracht. In die situaties ga ik het eerst concreet maken met de Wie-Wat-Waar-Wanneer-Waarom-Hoe techniek. En dus door dit in te vullen kreeg ik mijn gedachten op een rij en kreeg de meditatie opdracht de volgende vorm:

• Wie – Ik (ga het uitvoeren), mijn man (dan ben ik afwezig voor hem).
• Wat – Elke dag 11 minuten mediteren (naast de ochtend meditatie).
• Waar – In mijn yoga-hoekje op zolder.
• Wanneer – Elke avond, als onderdeel van het afronden van de dag.
• Waarom – Kamala gaf mij deze opdracht, in feite omdat ik zelf aangaf meditatie op neus, kin en voorhoofd moeilijk te vinden. In de avond omdat dat een vast tijdstip van de dag is waarop het altijd kan.
• Hoe – Zitten, de gebruikelijke rituelen uitvoeren, wekkertje aan en dan beginnen.

 

Meditatie op mijn neus – eerste ervaringen

En toen begon ik op woensdagavond 10 oktober. Het was meteen moeilijk de concentratie op mijn neus te houden. De gedachtes vlogen echt door heel mijn hoofd en telkens moest ik de aandacht weer terug op mijn neus brengen. Mijn vinger op mijn neus zetten hielp om de aandacht daar vast te houden. Ik kreeg tintelingen in mijn armen, handen en rug. Na de 11 minuten was ik helemaal warm en uitgeput.

De dagen erna waren er nog steeds veel gedachten, het leek alsof alle indrukken van de dag nog even langs moesten komen. Dat is waarschijnlijk het grote verschil met in de ochtend mediteren, dan is alles (mijn hoofd) nog aan het opstarten en in de avond moet alles eruit om te gaan afsluiten. Ik heb tijdens de 11 minuten vaak tintelingen in mijn neus. En na de meditatie is er veel ruimte in mijn neus en voelt het alsof ik enorm grote neusgaten heb gekregen. De gedachten vliegen nu niet meer door heel mijn hoofd en wat mij ook opviel was dat tijdens de meditaties de gedachtes via mijn neus mijn lichaam verlieten. Ze kwamen als het ware letterlijk mijn neus uit. Dus bij deze is dat spreekwoord bewezen, het berust werkelijk op de waarheid dat dingen echt je neus uit kunnen komen.

Ook had ik een aantal dagen last van weerstand. Ik voelde me in een soort van kader of vierkant gestopt van én in de ochtend én in de avond mediteren, het gevoel van ‘ik sta er mee op en ga ermee naar bed’. En soms overviel me ineens de gedachte ‘als ik het maar niet vergeet’ of ‘dadelijk word ik ’s nachts wakker dat ik het vergeten ben’. Maar eigenlijk ben ik het nog niet vergeten zelfs niet een beetje. En is de meditatie zelf gewoon heel goed in te plannen en uit te voeren, de 11 minuten zijn dan ook zo voorbij. En al die weerstand die dan blijkbaar op komt heeft uiteindelijk te maken met het her-programmeren van mijn mind en veranderen van ingesleten gewoontes. Waar ik ook bang voor was ‘waarop ga ik inleveren in mijn uiterlijke leven’ is blijkbaar simpeler dan gedacht: ’s avonds in bed iets korter lezen of wat korter slapen.

En dat het een hele fijne afsluiting van de dag is blijkt wel uit het feit dat ik veel dieper slaap en veel meer ontspannen opsta.

Ik kijk uit naar de volgende week met ervaringen.

Om Shantih Nimrita

De start van dit blog

De start van dit blog

Al een aantal keer heb ik een tekst geschreven dat positief werd ontvangen door Kamala en de leden van Yogastudio Laksmi. Ik vond het bijvoorbeeld fijn om te schrijven hoe ik een meditatie beleefd had en vond het bijzonder dat sommigen zich in  het verhaal herkende. Ik herinnerde me ook weer hoe leuk ik schrijven altijd vond en vind maar er was nooit een aanleiding om er iets mee te doen. Ik heb wel geprobeerd fictie te schrijven maar dat lukte me niet, voor mij moet een verhaal van binnenuit komen, vanuit mijn gevoel. En als het dan lukt dit op papier te zetten, dan krijg ik daar enorm veel energie van.

Vandaag was ik bij Kamala en ze zei: ‘Nimrita, je kunt goed schrijven en je geeft ook aan dat je het leuk vind om te doen. Doe er iets mee, begin een blog welke we dan linken aan de yogastudio. Op die manier kan ook jij iets doen voor de Yogastudio. Je schrijft dan teksten over je innerlijke leven, je indrukken van de yoga lessen en de toepassing hiervan in je dagelijkse leven. Denk ook aan het werken aan je swadharma.’ (vrij vertaald: dat doen wat echt bij je past)

En dat sloeg bij mij in als een bom, wat een geweldig idee, wat een leuke opdracht is dit!

Daarnaast, tijdens het typen van deze tekst herinnerde ik me opeens dat ik ‘toevallig’ laatst een uitzending had gezien over het vinden van je swadharma. Blijkt ook wel weer dat toeval helemaal niet bestaat!

Verder vertelde Kamala die ochtend nog dat ik momenteel een 80-20 procent verhouding uiterlijk-innerlijk leven leid en dat ik moet proberen te werken naar een 50-50 procent verhouding. Omdat ik niet voor niets gekozen heb een spirituele naam aan te nemen en een innerlijk pad te volgen. Dat klonk zeker logisch en goed maar hoe ga ik dat dan doen? Wat ga ik inleveren aan de uiterlijke kant om me meer op de innerlijke kant te richten? De uiterlijke kant is zo dringend aanwezig (werken, kinderen, man, huis). Je ziet op de klok als je naar je werk moet, je ziet aan je kinderen als ze aandacht nodig hebben en je ziet aan je huis wanneer het schoon gemaakt moet worden. Je innerlijk (of althans mijn innerlijk) daarvan zie ik vaak niet welke dingen nodig zijn. Maar we zullen zien wat er komen gaat en waar ik tegenaan ga lopen met het opstarten en vullen van dit blog.

Meditatie opdracht

Ten slotte vroeg Kamala me: ‘Nimrita je vertelde dat je de meditatie op neus, kin en voorhoofd (derde oog) moeilijk vond, waarom vond je dat moeilijk, hoe lang heb je dat dan gedaan?’. Beschamend moest ik toegeven dat ik dat niet wist en dat ik het maar een paar keer had geprobeerd. Ik heb daarom de volgende opdracht van Kamala gekregen:

Vanaf vandaag ga ik eerst voor 40 dagen elke dag 11 minuten mediteren op mijn neus, daarna 40 dagen 11 minuten op mijn kin en ten slotte 40 dagen 11 minuten op mijn voorhoofd (derde oog). Dus elke dag, zonder excuses en vluchten van ‘geen tijd’, ‘te moe’, enz. zal ik discipline, doorzettingsvermogen en wilskracht moeten tonen.

Hier op dit blog ga ik schrijven wat dat met me doet.