Met mijn dochtertje van 4 jaar, was ik voor het eerst naar het theater geweest. Wat een ervaring was dat. Het begon al bij het naar binnengaan in het gebouw. Meteen zei ze ‘wat mooi’ en zakte door haar knieën om de vloerbedekking te voelen en te bekijken. Ik bedacht me dat ze waarschijnlijk nog nooit vloerbedekking had gezien, ik ken niemand die dat nog in huis heeft en op school hebben ze het ook niet. Daarna bij elke stap verder in het theater werd alles nauwkeuring door haar bekeken, de affiches, de banken, stoelen en tafels, de bar. En toen mochten we de zaal in. Meteen veroorzaakte we oponthoud omdat ze van elke tree de lichtjes bekeek. Vervolgens de juiste rij gezocht en de opklappende stoelen bestudeerd. Dan kijken naar het enorme podium waar haar heldin ging optreden. Ook tijdens de voorstelling was het een en al verbazing en verwondering dat die figuren van de TV daar ook echt stonden. Zelfs naar de WC gaan in de pauze was bijzonder, deze ruimte was ook al mooi met spiegels voor en achter, zodat we onszelf 100 keer weerspiegeld zagen. In de foyer rende ze even rond met de andere kinderen maar ging daarna snel weer verder met kijken, want nu had ze schilderijen ontdekt……
Terug in de auto was ze helemaal stil, vol van alle indrukken die ze had opgedaan. Pas later, thuis, kwamen haar verhalen.
Die hele middag werd alles door haar intens opgenomen en ik keek door haar ogen mee alsof dit ook voor mij de eerste keer in het theater was. En dat was bijzonder om dat zo te ervaren. Ik realiseerde me dat ik als volwassene al zo verwend ben, ik vind alles al zo gewoon om me heen. Maar zo kijkende door haar ogen werden me alle details weer getoond en kon ik er veel meer van genieten. Eigenlijk was ze als een spiegel voor mij. Om mij te tonen de dingen om me heen meer te waarderen. En niet overal als vanzelfsprekend doorheen te banjeren. Meteen ook realiseerde ik me dat mijn dochtertje zich voelde zoals ik me voelde tijdens mijn eerste bezoek aan Radhadesh een maand geleden. Alles om mij heen was toen ook zo nieuw en indrukwekkend. En ik kon op een gegeven moment ook niets meer zeggen.
Ik wilde deze ervaring delen omdat ik het heel bijzonder vond dat mijn kleine meid me deze spiegel had voorgehouden. Toch lukte het me maar niet deze tekst op te sturen, het voelde steeds als niet-af. Pas vanochtend na de ochtend meditatie realiseerde ik me: Het is mijn naam Nimrita en de omschrijving/opdracht die ik daarbij gekregen heb, waarom deze ervaring zo bijzonder voor mij is. Een stukje hieruit: ‘God kan gezien worden als suikerkorreltjes in de aarde. De olifant is niet in staat deze suikerkorreltjes te ontdekken en/of op te rapen. Maar dit is heel makkelijk te doen voor een diertje zo groot als een mier.’ Deze ervaring in het theater was dus een goede les voor mij om door te groeien als Nimrita.
Om Shantih Nimrita