Het hebben van een kinderwens

De laatste tijd komen vaak mijn kinderen langs in mij gedachten en moet ik glimlachen. Wat is het geweldig om moeder voor ze te mogen zijn! Ook denk ik terug aan de momenten dat wij een kinderwens hadden, het duurde dan nooit lang of ik was zwanger. Zelfs toen ik 38 was en we dachten ‘nu of nooit voor nog een derde kind’ was ik na 2 maanden in verwachting.

En zo anders is dat voor mensen die hier jaren mee bezig zijn en daarbij ook een medisch traject in gaan. Ik hoor dan de verhalen van mijn collega en mijn spirituele zusje en ik gun het ze zo om hun kinderwens in vervulling te laten gaan. Waarom dat dan bij de een ‘vanzelf’ gaat en bij de ander niet, zal uiteraard medisch onderbouwd kunnen worden. Maar ik denk dat er ook een diepere laag in zit. Ik krijg nu veel lessen via het opvoeden van mijn kinderen en het vinden van balans tussen werk-gezin-innerlijk leven. Mensen waarbij zwanger worden niet eenvoudig is, krijgen met deze wens alleen al meteen veel lessen in geduld en acceptatie. Geduld omdat het een proces van jaren is. En Acceptatie in dat het niet meteen lukt of misschien uiteindelijk met alle inspanningen helemaal niet lukt.

In geval van mijn collega hadden zij tijdens de laatste poging een plan B gemaakt. Met elkaar hadden ze besproken wat ze zouden doen als de zwangerschap weer niet ging doorzetten (ander huis, reizen, enz.). En misschien is dat dan de derde les ‘Loslaten’. Loslaten omdat je alles hebt gedaan om dit te bereiken maar het blijkbaar niet mag lukken. En je jezelf daarna niet in een zwart gat laat vallen maar ander plannen maakt voor de toekomst. Waarschijnlijk kunt je dan na de lessen Geduld, Acceptatie en Loslaten zelfs zeggen: ‘Blijkbaar heeft God andere plannen met me’.

Dat alles in gedachte geeft mijn het gevoel dat we veel respect mogen hebben voor al die mensen die moeite hebben met zwanger worden en het vervullen van hun kinderwens.

Nawoord: Mijn collega heeft inmiddels een prachtige dochter gekregen (op de verjaardag van mijn dochter). Zij zijn elke dag dankbaar dat zij hun ‘plan A’ kunnen uitvoeren.

Mijn spirituele zusje is nu zwanger in haar laatste poging, wat is dat spannend!

Nimrita
Yogastudio Laksmi

Mijn nieuwe naam Nimrita naar buiten gebracht

Eindelijk had ik vorige week de moed gevat en genoeg kracht verzameld om mijn familie, vrienden, kennissen, buren en bekenden te vertellen over mijn spirituele naam. Wat het eerder moeilijk maakte (angst voor afwijzing, gek gevonden worden, het niet kunnen uitleggen) heb ik nu achter mij gelaten door heel duidelijk en overtuigd te zeggen: Ik ben Nimrita.  Ik heb een mail gestuurd met daarin de uitleg wat een spirituele naam wel en niet is en wat mijn naam betekent. Ook vertelde ik dat met het aannemen van deze naam en meer nog met het daadwerkelijke gebruiken ervan ik kan werken aan innerlijke groei. Als mensen mij met deze naam aanspreken word ik er altijd aan herinnert te leven vanuit mijn gevoel en hart en niet vanuit mijn hoofd (denken/piekeren) en emotie. En als het goed is gaat het werken aan innerlijke groei gepaard met een mooiere uitstraling naar buiten toe, wat ook weer fijn is in contact met iedereen om me heen. En ten slotte schreef ik: ‘Ik zou het daarom erg fijn vinden als je mij vanaf nu met deze nieuwe naam Nimrita aanspreekt.’

Wat was het spannend en eng om uiteindelijk echt op de ‘Send’ knop te drukken met in gedachte ‘er is nu geen weg meer terug’. Maar het was goed en ik kreeg een rust over me heen en gedachte ‘het is eindelijk gelukt’.

Volledig verrast was ik de daarop volgende dagen toen geweldig lieve, hartverwarmende en mooie reacties binnenkwamen. Hieronder een paar citaten:

·         Ik wens je een goede reis toe op je pad en vind het prachtig dat je hoopt dat je innerlijke groei gepaard zal gaan met een mooiere uitstraling.

·         Voor zo’n nobel doel kan toch niemand bezwaar hebben?

·         Lijkt me een spannende stap om zo naar buiten te treden, als een soort ‘coming out’. Bedankt voor alle duidelijke toelichting erbij.

·         Elke spirituele ontwikkeling is toe te juichen zolang het jezelf en anderen maar niet schaadt.

·         Veel succes met het volgen en zoeken naar innerlijke kracht en eenvoud.

·         Goed dat je dit rondstuurt. Ik vind het verfrissend en helder. We zouden allemaal meer oog moeten hebben voor innerlijke groei.

·         Een zoektocht naar je innerlijk moedig ik altijd aan. Iedereen heeft daarin een unieke weg. De weg is vaak belangrijker dan het doel, geniet van de weg ……

·         Ik vind het dapper van je dat je de naam nu gaat voeren. Je kunt trots zijn op jezelf.

En mijn oudste zoon zei: ‘OK mam, dus als iemand vraagt ‘hoe heet je moeder’ dan zeg ik nu dus Nimrita’.

Mijn tweede zoon vroeg met een benepen stemmetje: ‘mamma moet ik je nu ook Nimrita noemen’, waarop ik vroeg: ‘waarom vraag je dat?’ en hij zei: ‘nou, ik noem je liever mama’.

De aller grappigste kwam van mijn dochtertje die nu leert rijmen: ‘Hé mama luister eens: Nimrita – pizza Margarita.’ Hilariteit alom bij onze zoons ‘ha, ha, mama is een pizza’.

Met lieve groeten,

Nimrita

Tijdens de naam ceremonie zijn een aantal prachtige filmpjes gemaakt:

http://www.youtube.com/user/yogastudiolaksmi

Schrijven op de blog

Om precies op te schrijven hoe ik iets beleef of voel vind ik niet moeilijk, het is voor mij heel natuurlijk en mijn dagboeken staan er vol mee. Maar het zo publiceren in een blog is best raar, eng eigenlijk. Het voelt alsof ik iets heel intiems deel met de hele wereld. En aan de andere kant denk ik: ‘Wat moet een ander nu met mijn hersenspinsels, met mijn gedachtes en gevoelens?’  Zo dacht ik er in de eerste weken over. Inmiddels weet ik dat niet alleen ik er wat aan heb, maar ook anderen. Door het lezen herkent men dingen of gaat men over bepaalde zaken nadenken. Wat weer goed is voor ieders innerlijke groei.

Wat ik nog lastig vind is dat ik vaak stukken tekst in mijn hoofd heb, maar er dan niets mee doe omdat er nog zoveel andere dingen liggen die gedaan moeten worden. Ik zie nu schrijven als een soort van ‘rest-post’. Pas als alles klaar is, mag ik gaan schrijven, terwijl ik het heel leuk vind om te doen en het me enorm veel energie geeft. En steeds vraag ik me af of ik die tijd wel voor mezelf mag nemen. Gaat dit niet ten koste van gezin, mijn taak als moeder, vrouw en het huishouden?
‘Natuurlijk moet je tijd voor jezelf nemen’ zou iedereen zeggen. Maar het is toch blijkbaar lastig om die tijd te pakken en te zeggen ‘en nu ga ik schrijven’. Toen ik Kamala vroeg hoe hiermee om te gaan zei ze: ‘Je moet gewoon niet moeilijk doen Nimrita. Plan het schrijven gewoon in als elke andere taak die je hebt.’

Mmm, dat geeft te denken…… wordt vervolgd.

Nimrita

Meditatie op neus – deel 2

Met de meditatie op mijn neus gaat het wisselend. Soms heb ik een avond geen gedachtes, dat voelt dan heel onnatuurlijk en zit ik toch weer snel te denken, ‘kan dat ook dan, geen gedachtes hebben?’ Maar meestal zijn er veel gedachtes. Er is wel een groot verschil tussen de meditatie na een werkdag, een dag thuis met de kinderen, een dag in het weekend en na een avond in de yoga studio. In alle situaties zijn er gedachtes maar de energie en soort gedachtes is in elk genoemde situatie anders. Het is ook niet zo dat er zware gedachtes zijn of steeds herhalende gedachtes. Het zijn de dingen die die dag gebeurd zijn die nog eens langskomen en die ik ook gemakkelijk via mijn neus mijn lichaam uit stuur.

Maar elke dag toch weer die gedachtes, het wordt maar niet rustiger en dat valt eigenlijk een beetje tegen. Blijkbaar had ik toch verwachtingen in de vorm van ‘rustiger worden’ en ‘geen gedachtes hebben’. Maar het doel van discipline en meer innerlijk leven gaat goed en het doet veel met me na de meditatie. Ik slaap beter en wordt fitter en blijer wakker en de ochtend meditatie en oefeningen gaan veel beter. En ik krijg zoveel inzichten en inspiraties voor mijn blog! Dus wat zeur ik toch?

Allemaal weerstand en ongeduld waar ik gewoon doorheen moet door simpelweg vol te houden.

Nimrita