Eindelijk had ik vorige week de moed gevat en genoeg kracht verzameld om mijn familie, vrienden, kennissen, buren en bekenden te vertellen over mijn spirituele naam. Wat het eerder moeilijk maakte (angst voor afwijzing, gek gevonden worden, het niet kunnen uitleggen) heb ik nu achter mij gelaten door heel duidelijk en overtuigd te zeggen: Ik ben Nimrita. Ik heb een mail gestuurd met daarin de uitleg wat een spirituele naam wel en niet is en wat mijn naam betekent. Ook vertelde ik dat met het aannemen van deze naam en meer nog met het daadwerkelijke gebruiken ervan ik kan werken aan innerlijke groei. Als mensen mij met deze naam aanspreken word ik er altijd aan herinnert te leven vanuit mijn gevoel en hart en niet vanuit mijn hoofd (denken/piekeren) en emotie. En als het goed is gaat het werken aan innerlijke groei gepaard met een mooiere uitstraling naar buiten toe, wat ook weer fijn is in contact met iedereen om me heen. En ten slotte schreef ik: ‘Ik zou het daarom erg fijn vinden als je mij vanaf nu met deze nieuwe naam Nimrita aanspreekt.’
Wat was het spannend en eng om uiteindelijk echt op de ‘Send’ knop te drukken met in gedachte ‘er is nu geen weg meer terug’. Maar het was goed en ik kreeg een rust over me heen en gedachte ‘het is eindelijk gelukt’.
Volledig verrast was ik de daarop volgende dagen toen geweldig lieve, hartverwarmende en mooie reacties binnenkwamen. Hieronder een paar citaten:
· Ik wens je een goede reis toe op je pad en vind het prachtig dat je hoopt dat je innerlijke groei gepaard zal gaan met een mooiere uitstraling.
· Voor zo’n nobel doel kan toch niemand bezwaar hebben?
· Lijkt me een spannende stap om zo naar buiten te treden, als een soort ‘coming out’. Bedankt voor alle duidelijke toelichting erbij.
· Elke spirituele ontwikkeling is toe te juichen zolang het jezelf en anderen maar niet schaadt.
· Veel succes met het volgen en zoeken naar innerlijke kracht en eenvoud.
· Goed dat je dit rondstuurt. Ik vind het verfrissend en helder. We zouden allemaal meer oog moeten hebben voor innerlijke groei.
· Een zoektocht naar je innerlijk moedig ik altijd aan. Iedereen heeft daarin een unieke weg. De weg is vaak belangrijker dan het doel, geniet van de weg ……
· Ik vind het dapper van je dat je de naam nu gaat voeren. Je kunt trots zijn op jezelf.
En mijn oudste zoon zei: ‘OK mam, dus als iemand vraagt ‘hoe heet je moeder’ dan zeg ik nu dus Nimrita’.
Mijn tweede zoon vroeg met een benepen stemmetje: ‘mamma moet ik je nu ook Nimrita noemen’, waarop ik vroeg: ‘waarom vraag je dat?’ en hij zei: ‘nou, ik noem je liever mama’.
De aller grappigste kwam van mijn dochtertje die nu leert rijmen: ‘Hé mama luister eens: Nimrita – pizza Margarita.’ Hilariteit alom bij onze zoons ‘ha, ha, mama is een pizza’.
Met lieve groeten,
Nimrita
Tijdens de naam ceremonie zijn een aantal prachtige filmpjes gemaakt: