Om precies op te schrijven hoe ik iets beleef of voel vind ik niet moeilijk, het is voor mij heel natuurlijk en mijn dagboeken staan er vol mee. Maar het zo publiceren in een blog is best raar, eng eigenlijk. Het voelt alsof ik iets heel intiems deel met de hele wereld. En aan de andere kant denk ik: ‘Wat moet een ander nu met mijn hersenspinsels, met mijn gedachtes en gevoelens?’ Zo dacht ik er in de eerste weken over. Inmiddels weet ik dat niet alleen ik er wat aan heb, maar ook anderen. Door het lezen herkent men dingen of gaat men over bepaalde zaken nadenken. Wat weer goed is voor ieders innerlijke groei.
Wat ik nog lastig vind is dat ik vaak stukken tekst in mijn hoofd heb, maar er dan niets mee doe omdat er nog zoveel andere dingen liggen die gedaan moeten worden. Ik zie nu schrijven als een soort van ‘rest-post’. Pas als alles klaar is, mag ik gaan schrijven, terwijl ik het heel leuk vind om te doen en het me enorm veel energie geeft. En steeds vraag ik me af of ik die tijd wel voor mezelf mag nemen. Gaat dit niet ten koste van gezin, mijn taak als moeder, vrouw en het huishouden?
‘Natuurlijk moet je tijd voor jezelf nemen’ zou iedereen zeggen. Maar het is toch blijkbaar lastig om die tijd te pakken en te zeggen ‘en nu ga ik schrijven’. Toen ik Kamala vroeg hoe hiermee om te gaan zei ze: ‘Je moet gewoon niet moeilijk doen Nimrita. Plan het schrijven gewoon in als elke andere taak die je hebt.’
‘Natuurlijk moet je tijd voor jezelf nemen’ zou iedereen zeggen. Maar het is toch blijkbaar lastig om die tijd te pakken en te zeggen ‘en nu ga ik schrijven’. Toen ik Kamala vroeg hoe hiermee om te gaan zei ze: ‘Je moet gewoon niet moeilijk doen Nimrita. Plan het schrijven gewoon in als elke andere taak die je hebt.’
Mmm, dat geeft te denken…… wordt vervolgd.
Nimrita