Van doolhof naar labyrint

Een maand geleden ben ik met mijn gezin naar een mais doolhof geweest. Dat maakte nogal wat reacties bij mij los. Het eerste uur was leuk maar, we bleven maar lopen en na dik 1½ uur was ik moe en totaal mijn oriëntatie kwijt. Ik liep toen maar simpelweg achter mijn man en kinderen aan. Vaak liepen we ergens een doodlopend pad in en gingen we weer terug naar de laatste kruising. De kinderen wisten dan nog precies welke wegen we wel of niet al hadden gehad. Zo knap van ze, maar ik snapte er niets van en volgde maar weer gewoon.

Tijdens het lopen en zoeken in dit doolhof dwaalde mijn gedachten af naar 3 jaar geleden. Toen in januari 2011 hebben we met Yogastudio Laksmi een labyrint gelopen. In tegenstelling tot wat veel mensen denken (en tot 3 jaar geleden ik ook) is een labyrint iets anders dan een doolhof. Het verschil tussen en doolhof en labyrint is dat je in een doolhof rond kunt dwalen en je steeds keuzes moet maken welke weg in te gaan om uiteindelijk de uitgang te vinden. Bij een labyrint echter is er slechts 1 pad dat je moet volgen met als doel het midden. Je loopt over het pad en telkens als je denkt bijna bij het midden te zijn leidt het pad je weer naar de buitenring.

Doolhof

Labyrint

Zo dwalend in het doolhof met telkens weer keuze momenten en teruglopen dacht ik terug aan het labyrint van toen, wat zou ik daar nu liever zijn, gewoon 1 pad om te gaan…….

Maar 3 jaar geleden was dat labyrint helemaal niet zo eenvoudig. Het was zo moeilijk om maar steeds door te gaan, nergens af te kunnen slaan, andere routes te nemen, mijn eigen keuzes te maken. Toen wilde ik liever in een doolhof lopen……

Gelukkig hadden we de uitgang gevonden en ging we snel aan de slag om met de gevonden letters een woord te maken. Wel zat nu de vraag in mijn hoofd: ‘Wat is er gebeurd in de afgelopen 3 jaar dat mijn voorkeur nu uitgaat naar een labyrint terwijl dat voorheen een doolhof was?’

Thuis eerst maar eens de aantekeningen van de thema avond ‘Het lopen van een labyrint’ terug gelezen. Daar stond heel veel in, te veel om hier te noemen. Duidelijk werd wel dat het labyrint een innerlijk weg is, symbolisch gezien je levensweg. Het lopen ervan een vorm van meditatie en overgave. Het dwingt je om te concentreren en je aandacht op het pad te houden en tijdens het lopen kun je wijsheid en helderheid tegenkomen.

Gedurende de weken werd het me steeds duidelijker. In de afgelopen 3 jaren ben ik met vallen en opstaan gaan inzien dat ik mijn eigen pad moet lopen. Dat het geen zin heeft om steeds maar afslagen te zoeken en allerlei zijpaden uit te proberen. Gewoon 1 pad volgen, mijn pad, met uiteraard allemaal heuvels en dalen maar waar wel duidelijk is welke kant ik op moet. Ik heb geleerd dat ik gewoon door moet lopen want mijn pad ligt er al, het is maar net hoe ik hem loop en wat ik doe met de obstakels die ik tegenkomt. Ik weet nu dat ik de dingen moet doen die ik doen moet (werken, kinderen, huishouden), geen excuses moet zoeken of op een roze wolk moet gaan zitten. Dit gaat me eigenlijk steeds gemakkelijker af. En deze inzichten begonnen allemaal met het dwalen door een doolhof.

Deze weg van Overgave, de manier waarop ik over mijn pad loop, die heet Bhakti yoga. Mijn yoga lerares Kamala heeft hier een hele leuke blog tekst over geschreven (klik  hier).

Met lieve groeten,

Om Shantih

Nimrita

De discipline weer oppakken na de vakantie

En toen was de vakantie weer voorbij. Om de discipline in de dagelijkse avond meditatie weer op te pakken, had ik van Kamala het advies gekregen weer 40 dagen achterelkaar 11 minuten te mediteren op mijn neus. Het lukte me goed dit weer te doen en vol te houden.

Maar wat gebeurde er?

Elke avond was het alleen maar gedachtes van de dag die nog eens langskwamen, hele gedachtestromen, het opruimen van indrukken dus, heel vermoeiend allemaal, maar ik ging daarna telkens wel heerlijk slapen. Toch als ik heel eerlijk ben, had ik blijkbaar toch verwachtingen dat er in de loop van de 40 dagen prachtige dingen gingen gebeuren of nieuwe inzichten kwamen.

De 40 dagen waren weer snel voorbij en had Kamala me even ‘vrij’ gegeven in de avonden. Dat leek even leuk, als ik ’s avonds moe was kon ik gewoon meteen mijn bed in duiken. Maar dat viel na een aantal dagen flink tegen. Ik werd ’s ochtends net zo moe wakker als dat ik er ’s avonds in ging en mijn hoofd raakte maar moeilijk leeg. Dit realiserende herinnerde ik me de blog tekst die ik afgelopen maart schreef ‘Mediteren is als tandenpoetsen ? ! ‘. Samengevat: Met tandenpoetsen schoon je je buitenkant en met mediteren je binnenkant. En eens een keertje ‘ongepoetst’ naar bed gaan is nog wel te doen, maar na een aantal dagen voelt dat echt niet goed meer.

Zo voelde het toen en eigenlijk nu nog steeds. Dat besefte ik niet eens zo tijdens een van de 40 dagen, maar nu ze voorbij zijn des te meer. Heb ik dus toch weer een inzicht gekregen. Wat blijft mediteren toch bijzonder. En wat is Kamala geweldig, dat ze me telkens precies die opdracht geeft die nodig is.

Met lieve groetjes,

Nimrita

Parijs door kinderogen

En wat was het leuk om in de buurt van Parijs op een camping te staan. ’s Ochtends met de trein en metro naar hartje Parijs en ’s avonds weer terug naar de tent midden in de natuur. En het was genieten. Na al een flink aantal keren in Parijs te zijn geweest zagen wij Parijs opnieuw maar dan door de ogen van de kinderen.

De eerste uren vonden de kinderen het druk en vonden ze het stinken. Daarna kwam de verwondering over al die soorten mensen, kleuren, muziek en gebouwen die je al lopend tegenkomt. Wij wonen in een dorp en in deze wereldstad ging ook letterlijk een wereld voor ze open. Ook de metro was een geweldige ervaring. De oudste die de weg wijst, de middelste die mozaïek en decoratie in de stations opmerkt en de jongste die steeds zelf haar kaartje door het poortje wil halen. En samen die spanning beleven van wat er nu weer boven de grond bij het volgende metro station te zien is.

Het was heerlijk om met z’n 5en de Arc de Triomphe te bekijken op zoek naar bekende plaatsnamen. En over de Champs-Elysées te lopen en bij een erg chique dealer naar raceauto’s kijken en een miniatuur autootje te kopen en daarna te lunchen tussen andere gezinnen in Parc de Tuileries. We hebben genoten van het uitzicht vanaf tour Montparnasse, pizza’s te eten in de studentenwijk Quartier Latin, de Eiffeltoren te beklimmen, een speeltuin te ontdekken in een zijstraatje, beneden langs de Seine te lopen en een kaarsje aan te steken in de Sacré-Coeur.

  

Ze vonden het geweldig in Parijs te zijn geweest en wij zijn dankbaar dat we dit onze kinderen hebben kunnen meegeven.

Lieve groeten,

Nimrita

Op vakantie – Altijd thuis

De zomer is weer nagenoeg voorbij. Ik heb vakantie gehad en ben met mijn gezin gaan kamperen en hebben o.a. Parijs bezocht. Het was een mooie tijd. Ik heb genoten van de kinderen, heb veel indrukken opgedaan en nieuwe inzichten gekregen. 

Op vakantie, in de tent, ver weg van huis, ik voelde me nog steeds thuis. En ik herinnerde me opeens ook weer het stukje tekst dat ik vorig jaar hierover had geschreven. En zo voelt het nog steeds.

8 juli 2012

En opeens realiseer ik me iets, opeens is het zo duidelijk.

Sinds 3 vakanties geleden (2010 - Pyreneeën) heb ik tijdens de vakanties niet meer het gevoel van gemis naar huis, het naar mijn yoga-hoekje willen, naar de yoga lessen bij Kamala, tijd voor mezelf. Het soort van heimwee naar huis, naar alles wat ik nu niet heb of kan doen of waar ik niet bij kan zijn.

Dat gevoel van ‘gemis’ is eigenlijk al weg sinds de vakantie van 2010 alleen snapte ik toen nog niet hoe dat dan kwam. Pas nu begrijp ik het, nu snap ik dat thuis altijd bij me is.

Ik weet dat mijn fysieke huis 1.000 kilometer van hier is. Maar het voelt direct naast me. Het huis van Kamala, de yoga studio, mijn spirituele familie, Krisna, het is allemaal gewoon om me heen, altijd en overal.

En wat voelt dat veilig en vertrouwd. In feite als een soort bevrijding van het niet hoeven missen en het er niet druk om hoeven maken. Het is een geweldig gevoel.

Want eigenlijk waar ik nu ook ben, ik voel me overal en continue thuis !!!

Lieve groetjes,

Nimrita

P.S. Het plaatje hieronder kwam ik laatst tegen op internet, het is precies in 3 regels wat ik hierboven beschreef.

Happy Home Children India <-- --> Emmaus Langeweg

Om Shantih

Lieve allemaal,

Met onze Yogastudio Laksmi steunen we elk jaar een goed doel en dit jaar is dat Happy Home Children in India.

Waarom Happy Home?

Afgelopen januari waren Kamala (oprichtster Yogastudio Laksmi) samen met Bhavandeep op rondreis door India. Toen zij in Kerala waren kwamen ze in gesprek met David en Pamela. Zij zijn de oprichters van Happy Home, een school waar kinderen (uit gezinnen met geweld en drank) kunnen leren en emotioneel ondersteund worden. Er werd besloten een bezoek te brengen aan de school in Vizhinjam en zo de kinderen en de hoofdleraar Suresh Kumar te ontmoeten. Kamala en Bhavandeep hebben een dag meegeholpen op de school en zijn zeer enthousiast geworden over de kinderen en de inzet en toewijding van David, Pamela en Suresh.

Wat is het probleem?

De eigenaresse van het huis welke ze huren, is in financiële moeilijkheden gekomen. Ze wil nu in één keer van David en Pamela 5 jaar huur innen. Dit wordt heel moeilijk, want waar halen zij nu zoveel geld vandaan? En zo kwam Kamala op het idee om Happy Home voor dit jaar het goede doel van Yogastudio Laksmi te maken.

Jaarfeest Emmaus te Langeweg op 22 juni

Kamala heeft niet alleen ons (leden van de yogastudio) enthousiast gemaakt maar ook de Emmaus. De leden van de Yogastudio vragen aan de mensen om hun heen geld voor de kinderen van het Happy Home. De Emmaus echter werd zo enthousiast dat ze dit jaar voor hun jaarfeest op 22 juni dit goede doel uitgekozen hebben als ‘het goede doel’ waar de opbrengst van het jaarfeest naar toe gaat. Om die reden wordt het goede doel van de Yogastudio dit jaar dus wat groter aangepakt dan anders. We krijgen een stand op de jaarmarkt waarin we materiaal en foto's tonen over het project. Dus kom ook langs op 22 juni tussen 17 en 21 uur, Kloosterlaan 6 Langeweg. Koop leuke tweedehands spullen en steun daarmee dit goede doel.

Hoe kun je ook helpen?

En natuurlijk kan ook jij helpen door geld te geven. Wij zorgen ervoor dat alle giften 1 op 1 bij David en Pamela terecht komen. Op die manier houden de kinderen van Happy Home een school waarin ze in een veilige omgeving kunnen blijven leren.

De bankrekening van de Stichting is: 8921138, ten name van Yogastudio Laksmi te Langeweg onder vermelding van Happy Home children. Onze dank kan niet groot genoeg zijn, ook namens David, Pamela en Suresh.

Klik hier voor de blog tekst van Kamala over hun bezoek aan Happy Home.

Klik hier voor meer info over de jaarmarkt van de Emmaus.

 

We kijken uit naar jullie bezoek op de jaarmarkt.

En we kijken uit naar jullie giften!

Met lieve groeten,

Nimrita

Een spirituele leraar is anders dan een moeder

12 mei 2013

Om Shantih

Lieve Lieve Kamala,

Na de behandeling van afgelopen dinsdag was er een enorme last van mijn schouders gevallen. Rustiger aan doen, vaker hulp vragen (niet alles zelf willen doen), geen andere dingen doen dan ochtend en avond meditatie en blog teksten vrolijker/luchtiger maken. Voelde goed en heb daar verder niet meer aan gedacht.

Maar toen Kamala, toen in de dagen erna begonnen ineens de kwartjes te vallen zonder dat ik er iets aan deed. En de inzichten die ik daardoor kreeg gingen zo diep dat ik ze graag met je wilt delen.

We waren (woensdag) bij mijn moeder op visite en ik hoorde een gesprekje tussen haar en Niels. Het ging over de middelbare school waar hij naar toe wil en ik hoorde haar alleen maar zeggen ‘maar die school is het verste weg van alle middelbare, en je fietst toch niet graag, en er gaat geen vriendje van je naar toe, en dan moet je helemaal alleen fietsen…..’. Het was maar een kort gesprekje en ik hoorde het op een afstandje, maar ik werd hier zo onrustig van, ik werd bozig en opstandig maar kon het niet plaatsen.

Later thuis kwamen herinneringen van vroeger boven. Als ik vol van iets was, iets nieuws of wat ik graag wilde gaan doen en ik vertelde dat tegen mijn moeder dan kon zij altijd tig nadelen ervan opnoemen. En soms was voor mij de lol er dan vanaf en deed ik het maar niet en soms deed ik het wel maar steeds met die nadelen in mijn hoofd en de gedachte dat mijn moeder het er niet mee eens was. Later toen ik zelf kinderen kreeg begreep ik wel beter dat ze mij wilde beschermen als moeder maar op de momenten dat het gebeurde voelde het als over-bezorgdheid. Ze zal ook vast wel eens gezegd hebben ‘leuk dat je dat of dat gaat doen’ of enthousiast over iets zijn geweest. Maar dat herinner ik me niet meer zo scherp als de negatieve gevoelens van het opsommen alle nadelen en niet benoemen van de voordelen.

En dat allemaal dus nadat ze een soortgelijk gesprekje met Niels had.

Toen weer later (donderdag?) herinnerde ik me dat toen ik 22 jaar oud was en op kamers ging, er een wereld voor mij open ging en ik me erg bevrijd voelde. Ik kon ineens dingen doen zonder mijn moeders toestemming, zonder overleg, zonder eerst de nadelen te horen of alles in detail te overdenken. En ik ben ook op mijn bek gegaan in die periode zeker weten, ik heb ook mensen pijn gedaan daar ben ik me wel van bewust. Maar om het allemaal zelf te ondervinden was fantastisch.  

Dat die herinneringen terug kwamen snapte ik nog niet. Weer later (vrijdag?) vielen er weer kwartjes en realiseerde ik me ineens: ”Ik heb Kamala altijd gezien als een moeder, niet als een spirituele leraar. Ja, met mijn hoofd weet ik dat, maar mijn gevoel reageert alsof ze mijn moeder is waar ik steeds toestemming aan moet vragen”.

Toen ik me dat realiseerde snapte ik waar die weerstand steeds vandaan komt. En ik herinnerde me ineens jouw vraag weer “Wil je mij nog wel als spirituele leraar?”

En nu zojuist de tekst nog eens gelezen van afgelopen thema avond waarin je de 4 soorten ouders beschrijft (moeder, vader, broers/zussen/familie/school, spirituele leraar).

Dit moet allemaal nog echt tot me doordringen.

Ik ben er niet over gaan piekeren, of proberen conclusies te trekken of te analyseren. Zoals hierboven beschreven is zoals de kwartjes vielen en het raakt me erg diep.

Omdat ik het bijzonder vond dat die herinneringen zo kwamen, de kwartjes zo vielen met de inzichten die volgden wilde ik dit graag me je delen.

Lieve Lieve Kamala blijf alsjeblieft aan mij porren en trekken om de vervelende ver en diep ingetrapte steentjes los te wrikken en te verwijderen.

Met heel veel lieve groetjes,

Nimrita

----------------------------------------------------------

om shantih Nimrita

fijn dat je deze gevoelens met me wilde delen, ja, ik zal blijven porren.

Nog een fijne moederdagavond toegewenst vanuit Langeweg

Kamala

Radhadesh - Krishna is er altijd

Zondag 14 april

Weer vroeg opgestaan, dat ging weer goed. De japa meditatie was moeilijker. Telkens als ik ging zitten dutte ik bijna in en ging ik dus weer lopen. Deze keer 10 rondes kunnen doen in de 2 uur en daarna weer terug in de tempel kamer.

En toen gingen de gordijnen open.

Wauw wat was dat weer mooi, adembenemend. In de tempel kamer zijn is al geweldig, maar toen de gordijnen open gingen deze morgen onbeschrijfelijk wat er gebeurde en door mij heen ging. De kleding, kleuren, geuren, warmte, energie, liefde. Om mij heen vielen monden open en stroomde tranen over wangen. En ik stond daar tussen en zag en voelde dit ook allemaal. Diepe dankbaarheid en warmte vulde mij, tranen stonden in mijn ogen.

Later in de lezing door Urmila Mataji vertelde ze dat je nooit hoeft te twijfelen of Krishna jou ziet of dat jij hem wel of niet voelt. Hij is er altijd en overal. Het is net als met de zon die deze ochtend versluierd gaat achter de wolken. Maar de zon is er altijd en Krishna ook. Het is alleen zaak de versluiering/wolken weg te halen. Krishna is altijd met je.

De manier waarop zij dit vol overgave vertelde vol visualisaties was zo indrukwekkend en duidelijk dat ik me afvroeg waarom ik hier altijd zo moeilijk doe.

Nu na al dit moois gezien en gevoeld te hebben weer terug naar mijn kamer om mijn spullen in te pakken, uit te checken en de koffer in de auto te leggen. Bij de bakkerij nog wat broodjes gekocht voor onderweg en opeens besloten nog even naar het museum te gaan. In dit museum van Radhadesh genaamd MOSA (museum of sacred art) hingen prachtige foto’s en werd een film getoond.

Tijdens het bekijken hiervan begon een jonge vrouw te spelen (op een harmonium) en te zingen. (Plaatje geeft een idee en is niet de vrouw die daar zat.) Er waren verder geen toeschouwers en ik ging voor het podium voor haar op de grond zitten. Tussen de prachtige energie door voelde ik wat zenuwen. Waren die nu van haar (eerste optreden misschien) of van mij (ik zat daar alleen). Ik ging ineens met haar meezingen, de zenuwen verdwenen, het voelde helemaal goed. Toen het lied uit was keken we elkaar aan, breed glimlachend. Ik dankte haar, zij dankte mij, het was prachtig, enig ander woord zou de prachtige energie van dat moment hebben verbroken.

Toen voor laatste keer naar het altaar met het idee om gedag te zeggen. Daar zittende herinnerde ik me ineens de lezing weer van die ochtend ‘Krishna is er altijd’. Dus ‘gedag zeggen’ bij een altaar is eigenlijk vreemd als je het zo bekijkt. Je neemt geen afscheid van Krishna.

Nu was het echt tijd om naar huis te gaan. Mijn inzichten meenemend, alle indrukken van dit weekend en de liefde en energie van Krishna. Lijkt me ook weer heerlijk om mijn kinderen en man te knuffelen en naar hun verhalen te luisteren. Tot slot hoop/wens ik dat ik de opgedane energie en de liefde voor Krishna kan vasthouden en uitstralen

 

Hare Krishna Hare Krishna

Krishna Krishna Hare Hare

Hare Rama Hare Rama

Rama Rama Hare Hare

Om Shantih

Nimrita

Radhadesh - op een ander z’n eiland

Zie vorige blog tekst voor de eerste dag in Radhadesh.

Zaterdag 13 april

Om half 4 opgestaan, dat lukte goed, had goed geslapen. Gedoucht, aangekleed, water gedronken en wat crackers gegeten. Toen op naar het kasteel en de tempel kamer voor het ochtend programma, de ochtend ceremonieën en Japa meditatie (herhalen van een mantra op de mala).

Toen volgde er een situatie waarbij ik ineens opliep tegen het eiland verhaal van Kamala: ‘Als je ergens op bezoek bent, ben je op een ander z’n eiland. Dan volg je de regels van die ander en ga je niet je eigen zin doordrijven.’

Dit is ook een punt waar ik aan moet werken, is ook een ego ding.

In een paar seconden realiseerde ik me dat ik nu in Radhadesh ben (op hun eiland) en dus de regels van hier moest volgen.

In de 2 uur die staat voor de Japa meditatie heb ik 8 rondes kunnen doen. Na 4 rondes zittend ben ik 2 rondes gaan lopen en daarna weer 2 rondes zittend. Het rond lopen was heel fijn om niet in slaap te vallen en de concentratie erbij te houden.

Wat is het goed om hier te zijn, voor een heel weekend, alleen met Krishna en de devoties. Het is hier stil, vredig en vol goede energie. En als ik ook bovenstaande teksten en inzichten terug lees dan ben ik diep onder de indruk wat zo’n weekend met me kan doen.

Tijdens de lunch met een studente gepraat, ze was 21 en kon maar geen rust vinden in haar lichaam. Toen ze via via in Radhadesh terecht kwam voelde ze dat ze hier verder moest. Er is nog steeds wel onrust, maar (vertelde ze) omdat haar dagen helemaal volgens een bepaald programma loopt komt er wel structuur in haar leven. Ze volgt het programma van de tempel, de studie en werkzaamheden binnen de gemeenschap.

In de middag tijdens een wandeling nog eens 8 rondes gechant. Wat eten gekocht bij de bakker. Daarna het avond programma. En weer kreeg ik een bloemenslinger, net als in de middag, zo mooi en bijzonder om te mogen ontvangen.

Hier zijn is tijdloos.

Welke dag is het vandaag?

Het maakt niets uit.

Ben ik er pas 1 dag?

Ga ik morgen weer weg?

Als je zou zeggen dat ik hier al een week ben dan geloof ik het ook.

  

Lieve groetjes,

Nimrita

Klik hier om je reactie/opmerking met mij te delen.

Lees ook: Kamala en haar ervaringen met een yogi

Radhadesh - ego versus liefde – denken versus innerlijk

Vrijdag 12 april

Vandaag ging ik naar Radhadesh. In Radhadesh huisvest de ISKCON Benelux (International Society for Krishna Consciousness – Internationale gemeenschap voor Krishna  bewustzijn). Afgelopen september was ik hier voor het eerst, samen met Kamala en 4 spirituele zussen/broer van Yogastudio Laksmi. Ons bezoek toen had heel veel indruk op mij gemaakt. Zo veel dat ik bij vertrek wist dat ik nog eens zou gaan.

Toen Kamala met Bhavandeep afgelopen januari in India waren (reisverslag Kamala, reisverslag Bhavandeep) droomde ik vaak steeds hetzelfde. Ik zat dan op een bankje naar het kasteel van Radhadesh te kijken, liep wat rond, ging naar het kasteel of naar de tempel kamer. Maar meestal zat ik in mijn droom alleen maar op een bankje naar het kasteel te kijken. ‘Moet ik hier nu iets mee’ dacht ik? In maart plotseling besloten een kamer te boeken in het gastenhuis van Radhadesh.

De reis verliep heel voorspoedig. Om 11.10 vertrokken en om 13.30 was ik in het Radhadesh Guesthouse. Inchecken ging gemakkelijk en de receptionist vertelde dat er 2 opties waren voor de lunch ‘in het restaurant of in de gemeenschap’. Ik vertelde dat ik graag in de gemeenschap wilde eten, dat ik daar afgelopen september ook was geweest en dat ik dat erg fijn had gevonden.

Hij legde uit dat het nu niet in de tent achter het kasteel zou zijn maar in het kasteel zelf en hij gaf instructies over de deuren en trappen die ik door en op moest. Echter, in het kasteel raakte ik meteen de weg kwijt –deuren en trappen overal- maar wat een geweldige lieve mensen liepen er rond. De een hielp me in de goede richting, de ander hielp me aan een schoon bord, en weer een ander stuurde me de goede trap op. Dit is liefdevol, behulpzaam en gastvrijheid ten top!

Na het eten de spulletjes op mijn kamer uitgepakt en omgekleed om naar de tempelkamer te gaan. Het was weer net als toen, een prachtig altaar met prachtig geklede beeltenissen van Krishna, Radha en andere Deities.

Helaas regende het zodat ik niet in de mooie omgeving kon wandelen. Dan maar terug naar mijn kamer. Daar heb ik de reactie van Kamala gelezen over mijn vragen voor de thema avond van afgelopen dinsdag. ‘Ik’ had ze er een paar keer opgezet en dat ‘ik’ er 19 keer in stond, dat ik niet liefdevol was geweest (in een bepaalde situatie in de yogastudio) en dat ik mijn naam beschrijving nog maar eens door moest nemen. Was weer schrikken om dat te lezen. Gelukkig had ze dit ook afgelopen dinsdag al verteld anders was het echt heel hard aan gekomen  dit nu ineens hier te lezen zonder verdere toelichting. Ook de bijgevoegde teksten gelezen. Ja het is waar. Liefde is belangrijker dan ego en als dat niet eerst wordt aangepakt kom ik nergens op mijn spirituele pad. Sinds de thema avond was ik hier weer mee bezig en ik wil wel meer liefde geven en minder ego tonen maar wat is dat moeilijk en waarom val ik steeds weer terug? Dit is niet de eerste keer dat Kamala mij hierop wijst. En inderdaad in mijn naam beschrijving staat dan ook dat ‘alleen als ik Nimrita groter laat worden dan het andere (ego), ik spiritueel zal groeien’.

En waarom ik steeds terug val en vaak twijfel? Dat is eigenlijk heel simpel te beantwoorden: Omdat ik het contact met mijn innerlijk steeds verlies. (In eigen woorden Kamala’s uitspraak: ‘Als je twijfelt ben je je contact met je innerlijk kwijt’.)

En dan is natuurlijk de volgende vraag, waarom raak ik steeds het contact met mijn innerlijk kwijt, waarom laat ik steeds weer het ego groter worden dan de liefde?

Ik weet wel dat als ik minder denk (vanuit mijn ego) en dus naar binnen ga en vanuit mijn innerlijk mijn dingen doe, ik vanzelf minder pieker en in mijn hoofd zit. Dit wist ik al. Toch nadat ik nu een heel drukke tijd achter de rug heb met veel regel en denkwerk (jongens jarig, man op zoek naar werk, heel druk op mijn werk) na zo een periode vind ik het moeilijk om weer naar binnen te gaan om weer meer vanuit het innerlijk te leven. Nu hoef ik niet meer zoveel te regelen en denken want de drukke periode is voorbij, maar blijkbaar kan ik dan heel moeilijk de switch terug maken. Sterker nog, het gaat niet om switchen. Ik realiseer me nu ik dit schrijf dat ik moet leren alle drukte en regelwerk ook vanuit mijn innerlijk te doen. (Druk blijft het nog wel 10 jaar.) Dus echt loslaten van het idee dat ik drukke periodes alleen met ‘denken’ aan kan en rustigere periodes wel vanuit mijn innerlijk.

Wel een verschil nu alleen hier in Radhadesh te zijn. De vorige keer was met z’n 6en en hield ik toch steeds het groepsgevoel. Nu heb ik meer contact met de vaste bewoners.

Na deze inzichten op papier gezet te hebben wat in het restaurant gegeten. Daarna naar het avond programma bij het altaar. Wat blijft dat mooi en indrukwekkend, het zingen, de muziek, de bewoners van de gemeenschap en Krishna.

Toen naar bed met de Hare Krishna mantra nog gonzend door mijn hoofd, net als in september, maar nu met een brede glimlach op mijn gezicht viel ik snel in slaap.

Hare Krishna

Welterusten en tot morgen.

Nimrita

Klik hier om je reactie/opmerking met mij te delen.

Lees ook eens: Kamala en haar ervaringen met een yogi