November-December

Wat vind ik het moeilijk om in deze maanden aan mijn innerlijk leven te werken, punten van de yoga-avonden te overdenken en tijd te vinden voor het schrijven van teksten. Het is zo druk met alles wat in deze periode gedaan moet worden. Maar ik hou het vol om én in de ochtend én in de avond de meditaties te doen. Ook al is het soms al nacht, ik wil het lijntje vasthouden en nooit meer loslaten en dat lukt me goed.

Start meditatie op kin

Vreemd om te switchen van neus naar kin, telkens weer gingen mijn gedachtes terug naar mijn neus. Zo raar eigenlijk als je bedenkt dat ik eerst zo een moeite had met het blijven concentreren op mijn neus. Nu mag ik me ergens anders op concentreren en wil ik steeds weer terug naar mijn neus. Toen ik echter na een paar dagen mijn neus kon loslaten en echt mijn kin had gevonden was dat een hele verandering. Het is zo totaal anders om op mijn kin te concentreren. Er komen veel emoties los. Ook wel gedachtes maar veel minder chaotisch dan bij meditatie op mijn neus. De gedachtes zijn zwaarder, dieper en de energie zit lager. Ook merk ik dat het minder de dingen van de dag opruimt zoals de meditatie op mijn neus dat deed. Emoties en dingen uit het verleden komen terug, punten die blijkbaar nog niet helemaal afgerond zijn. Dit is nog het begin van meditatie op mijn kin en heb het gevoel dat dat nog veel verder uitgediept gaat worden.

Einde meditatie op neus

En toen waren de 40 dagen van meditatie op mijn neus voorbij.

Wat op dag 1 begon met onwennigheid en zoeken naar regelmaat is op dag 40 uitgegroeid tot een vast en duidelijk afsluiten van mijn dag. De ene keer was het moeilijker dan de andere keer om de concentratie op de neus te houden en niet met alle gedachtes mee te gaan. En steeds vaker waren er avonden waarop de meditatie minuten van rust bevatte en er geen gedachtes waren. Als dan zo tijdens de meditatie alle gedachtes en indrukken van de dag voorbij kwamen was dat vaak vermoeiend maar was ik ze daarna ook kwijt. Ze waren dan uit mijn systeem, had ik een heerlijke nachtrust en stond ik op vol met nieuwe energie.

Op de 40^ste meditatie avond was ik een neus, met mijn hoofd bedacht ik dat ik ook een lijf moest hebben, maar ik voelde alleen ‘ik ben een neus’. Een hele vreemde ervaring.

Het hebben van een kinderwens

De laatste tijd komen vaak mijn kinderen langs in mij gedachten en moet ik glimlachen. Wat is het geweldig om moeder voor ze te mogen zijn! Ook denk ik terug aan de momenten dat wij een kinderwens hadden, het duurde dan nooit lang of ik was zwanger. Zelfs toen ik 38 was en we dachten ‘nu of nooit voor nog een derde kind’ was ik na 2 maanden in verwachting.

En zo anders is dat voor mensen die hier jaren mee bezig zijn en daarbij ook een medisch traject in gaan. Ik hoor dan de verhalen van mijn collega en mijn spirituele zusje en ik gun het ze zo om hun kinderwens in vervulling te laten gaan. Waarom dat dan bij de een ‘vanzelf’ gaat en bij de ander niet, zal uiteraard medisch onderbouwd kunnen worden. Maar ik denk dat er ook een diepere laag in zit. Ik krijg nu veel lessen via het opvoeden van mijn kinderen en het vinden van balans tussen werk-gezin-innerlijk leven. Mensen waarbij zwanger worden niet eenvoudig is, krijgen met deze wens alleen al meteen veel lessen in geduld en acceptatie. Geduld omdat het een proces van jaren is. En Acceptatie in dat het niet meteen lukt of misschien uiteindelijk met alle inspanningen helemaal niet lukt.

In geval van mijn collega hadden zij tijdens de laatste poging een plan B gemaakt. Met elkaar hadden ze besproken wat ze zouden doen als de zwangerschap weer niet ging doorzetten (ander huis, reizen, enz.). En misschien is dat dan de derde les ‘Loslaten’. Loslaten omdat je alles hebt gedaan om dit te bereiken maar het blijkbaar niet mag lukken. En je jezelf daarna niet in een zwart gat laat vallen maar ander plannen maakt voor de toekomst. Waarschijnlijk kunt je dan na de lessen Geduld, Acceptatie en Loslaten zelfs zeggen: ‘Blijkbaar heeft God andere plannen met me’.

Dat alles in gedachte geeft mijn het gevoel dat we veel respect mogen hebben voor al die mensen die moeite hebben met zwanger worden en het vervullen van hun kinderwens.

Nawoord: Mijn collega heeft inmiddels een prachtige dochter gekregen (op de verjaardag van mijn dochter). Zij zijn elke dag dankbaar dat zij hun ‘plan A’ kunnen uitvoeren.

Mijn spirituele zusje is nu zwanger in haar laatste poging, wat is dat spannend!

Nimrita
Yogastudio Laksmi

Mijn nieuwe naam Nimrita naar buiten gebracht

Eindelijk had ik vorige week de moed gevat en genoeg kracht verzameld om mijn familie, vrienden, kennissen, buren en bekenden te vertellen over mijn spirituele naam. Wat het eerder moeilijk maakte (angst voor afwijzing, gek gevonden worden, het niet kunnen uitleggen) heb ik nu achter mij gelaten door heel duidelijk en overtuigd te zeggen: Ik ben Nimrita.  Ik heb een mail gestuurd met daarin de uitleg wat een spirituele naam wel en niet is en wat mijn naam betekent. Ook vertelde ik dat met het aannemen van deze naam en meer nog met het daadwerkelijke gebruiken ervan ik kan werken aan innerlijke groei. Als mensen mij met deze naam aanspreken word ik er altijd aan herinnert te leven vanuit mijn gevoel en hart en niet vanuit mijn hoofd (denken/piekeren) en emotie. En als het goed is gaat het werken aan innerlijke groei gepaard met een mooiere uitstraling naar buiten toe, wat ook weer fijn is in contact met iedereen om me heen. En ten slotte schreef ik: ‘Ik zou het daarom erg fijn vinden als je mij vanaf nu met deze nieuwe naam Nimrita aanspreekt.’

Wat was het spannend en eng om uiteindelijk echt op de ‘Send’ knop te drukken met in gedachte ‘er is nu geen weg meer terug’. Maar het was goed en ik kreeg een rust over me heen en gedachte ‘het is eindelijk gelukt’.

Volledig verrast was ik de daarop volgende dagen toen geweldig lieve, hartverwarmende en mooie reacties binnenkwamen. Hieronder een paar citaten:

·         Ik wens je een goede reis toe op je pad en vind het prachtig dat je hoopt dat je innerlijke groei gepaard zal gaan met een mooiere uitstraling.

·         Voor zo’n nobel doel kan toch niemand bezwaar hebben?

·         Lijkt me een spannende stap om zo naar buiten te treden, als een soort ‘coming out’. Bedankt voor alle duidelijke toelichting erbij.

·         Elke spirituele ontwikkeling is toe te juichen zolang het jezelf en anderen maar niet schaadt.

·         Veel succes met het volgen en zoeken naar innerlijke kracht en eenvoud.

·         Goed dat je dit rondstuurt. Ik vind het verfrissend en helder. We zouden allemaal meer oog moeten hebben voor innerlijke groei.

·         Een zoektocht naar je innerlijk moedig ik altijd aan. Iedereen heeft daarin een unieke weg. De weg is vaak belangrijker dan het doel, geniet van de weg ……

·         Ik vind het dapper van je dat je de naam nu gaat voeren. Je kunt trots zijn op jezelf.

En mijn oudste zoon zei: ‘OK mam, dus als iemand vraagt ‘hoe heet je moeder’ dan zeg ik nu dus Nimrita’.

Mijn tweede zoon vroeg met een benepen stemmetje: ‘mamma moet ik je nu ook Nimrita noemen’, waarop ik vroeg: ‘waarom vraag je dat?’ en hij zei: ‘nou, ik noem je liever mama’.

De aller grappigste kwam van mijn dochtertje die nu leert rijmen: ‘Hé mama luister eens: Nimrita – pizza Margarita.’ Hilariteit alom bij onze zoons ‘ha, ha, mama is een pizza’.

Met lieve groeten,

Nimrita

Tijdens de naam ceremonie zijn een aantal prachtige filmpjes gemaakt:

http://www.youtube.com/user/yogastudiolaksmi

Schrijven op de blog

Om precies op te schrijven hoe ik iets beleef of voel vind ik niet moeilijk, het is voor mij heel natuurlijk en mijn dagboeken staan er vol mee. Maar het zo publiceren in een blog is best raar, eng eigenlijk. Het voelt alsof ik iets heel intiems deel met de hele wereld. En aan de andere kant denk ik: ‘Wat moet een ander nu met mijn hersenspinsels, met mijn gedachtes en gevoelens?’  Zo dacht ik er in de eerste weken over. Inmiddels weet ik dat niet alleen ik er wat aan heb, maar ook anderen. Door het lezen herkent men dingen of gaat men over bepaalde zaken nadenken. Wat weer goed is voor ieders innerlijke groei.

Wat ik nog lastig vind is dat ik vaak stukken tekst in mijn hoofd heb, maar er dan niets mee doe omdat er nog zoveel andere dingen liggen die gedaan moeten worden. Ik zie nu schrijven als een soort van ‘rest-post’. Pas als alles klaar is, mag ik gaan schrijven, terwijl ik het heel leuk vind om te doen en het me enorm veel energie geeft. En steeds vraag ik me af of ik die tijd wel voor mezelf mag nemen. Gaat dit niet ten koste van gezin, mijn taak als moeder, vrouw en het huishouden?
‘Natuurlijk moet je tijd voor jezelf nemen’ zou iedereen zeggen. Maar het is toch blijkbaar lastig om die tijd te pakken en te zeggen ‘en nu ga ik schrijven’. Toen ik Kamala vroeg hoe hiermee om te gaan zei ze: ‘Je moet gewoon niet moeilijk doen Nimrita. Plan het schrijven gewoon in als elke andere taak die je hebt.’

Mmm, dat geeft te denken…… wordt vervolgd.

Nimrita

Meditatie op neus – deel 2

Met de meditatie op mijn neus gaat het wisselend. Soms heb ik een avond geen gedachtes, dat voelt dan heel onnatuurlijk en zit ik toch weer snel te denken, ‘kan dat ook dan, geen gedachtes hebben?’ Maar meestal zijn er veel gedachtes. Er is wel een groot verschil tussen de meditatie na een werkdag, een dag thuis met de kinderen, een dag in het weekend en na een avond in de yoga studio. In alle situaties zijn er gedachtes maar de energie en soort gedachtes is in elk genoemde situatie anders. Het is ook niet zo dat er zware gedachtes zijn of steeds herhalende gedachtes. Het zijn de dingen die die dag gebeurd zijn die nog eens langskomen en die ik ook gemakkelijk via mijn neus mijn lichaam uit stuur.

Maar elke dag toch weer die gedachtes, het wordt maar niet rustiger en dat valt eigenlijk een beetje tegen. Blijkbaar had ik toch verwachtingen in de vorm van ‘rustiger worden’ en ‘geen gedachtes hebben’. Maar het doel van discipline en meer innerlijk leven gaat goed en het doet veel met me na de meditatie. Ik slaap beter en wordt fitter en blijer wakker en de ochtend meditatie en oefeningen gaan veel beter. En ik krijg zoveel inzichten en inspiraties voor mijn blog! Dus wat zeur ik toch?

Allemaal weerstand en ongeduld waar ik gewoon doorheen moet door simpelweg vol te houden.

Nimrita

Wat ik kan leren van mijn dochtertje

Met mijn dochtertje van 4 jaar, was ik voor het eerst naar het theater geweest. Wat een ervaring was dat. Het begon al bij het naar binnengaan in het gebouw. Meteen zei ze ‘wat mooi’ en zakte door haar knieën om de vloerbedekking te voelen en te bekijken. Ik bedacht me dat ze waarschijnlijk nog nooit vloerbedekking had gezien, ik ken niemand die dat nog in huis heeft en op school hebben ze het ook niet. Daarna bij elke stap verder in het theater werd alles nauwkeuring door haar bekeken, de affiches, de banken, stoelen en tafels, de bar. En toen mochten we de zaal in. Meteen veroorzaakte we oponthoud omdat ze van elke tree de lichtjes bekeek. Vervolgens de juiste rij gezocht en de opklappende stoelen bestudeerd. Dan kijken naar het enorme podium waar haar heldin ging optreden. Ook tijdens de voorstelling was het een en al verbazing en verwondering dat die figuren van de TV daar ook echt stonden. Zelfs naar de WC gaan in de pauze was bijzonder, deze ruimte was ook al mooi met spiegels voor en achter, zodat we onszelf 100 keer weerspiegeld zagen. In de foyer rende ze even rond met de andere kinderen maar ging daarna snel weer verder met kijken, want nu had ze schilderijen ontdekt……

 

Terug in de auto was ze helemaal stil, vol van alle indrukken die ze had opgedaan. Pas later, thuis, kwamen haar verhalen.

Die hele middag werd alles door haar intens opgenomen en ik keek door haar ogen mee alsof dit ook voor mij de eerste keer in het theater was. En dat was bijzonder om dat zo te ervaren. Ik realiseerde me dat ik als volwassene al zo verwend ben, ik vind alles al zo gewoon om me heen. Maar zo kijkende door haar ogen werden me alle details weer getoond en kon ik er veel meer van genieten. Eigenlijk was ze als een spiegel voor mij. Om mij te tonen de dingen om me heen meer te waarderen. En niet overal als vanzelfsprekend doorheen te banjeren. Meteen ook realiseerde ik me dat mijn dochtertje zich voelde zoals ik me voelde tijdens mijn eerste bezoek aan Radhadesh een maand geleden. Alles om mij heen was toen ook zo nieuw en indrukwekkend. En ik kon op een gegeven moment ook niets meer zeggen.

Ik wilde deze ervaring delen omdat ik het heel bijzonder vond dat mijn kleine meid me deze spiegel had voorgehouden. Toch lukte het me maar niet deze tekst op te sturen, het voelde steeds als niet-af. Pas vanochtend na de ochtend meditatie realiseerde ik me: Het is mijn naam Nimrita en de omschrijving/opdracht die ik daarbij gekregen heb, waarom deze ervaring zo bijzonder voor mij is. Een stukje hieruit: ‘God kan gezien worden als suikerkorreltjes in de aarde. De olifant is niet in staat deze suikerkorreltjes te ontdekken en/of op te rapen. Maar dit is heel makkelijk te doen voor een diertje zo groot als een mier.’ Deze ervaring in het theater was dus een goede les voor mij om door te groeien als Nimrita.

Om Shantih Nimrita

Meditatie op mijn neus – de voorbereiding + eerste ervaringen

 Meditatie op mijn neus – de voorbereiding

En na het opstarten van de blog dan ook echt begonnen met de meditatie op mijn neus. Maar ja, hoe start ik dat nu? Zoals zo vaak als ik ergens mee moet beginnen en nog niet echt weet hoe, en dat kan iets thuis zijn, op het werk of voor deze meditatie opdracht. In die situaties ga ik het eerst concreet maken met de Wie-Wat-Waar-Wanneer-Waarom-Hoe techniek. En dus door dit in te vullen kreeg ik mijn gedachten op een rij en kreeg de meditatie opdracht de volgende vorm:

• Wie – Ik (ga het uitvoeren), mijn man (dan ben ik afwezig voor hem).
• Wat – Elke dag 11 minuten mediteren (naast de ochtend meditatie).
• Waar – In mijn yoga-hoekje op zolder.
• Wanneer – Elke avond, als onderdeel van het afronden van de dag.
• Waarom – Kamala gaf mij deze opdracht, in feite omdat ik zelf aangaf meditatie op neus, kin en voorhoofd moeilijk te vinden. In de avond omdat dat een vast tijdstip van de dag is waarop het altijd kan.
• Hoe – Zitten, de gebruikelijke rituelen uitvoeren, wekkertje aan en dan beginnen.

 

Meditatie op mijn neus – eerste ervaringen

En toen begon ik op woensdagavond 10 oktober. Het was meteen moeilijk de concentratie op mijn neus te houden. De gedachtes vlogen echt door heel mijn hoofd en telkens moest ik de aandacht weer terug op mijn neus brengen. Mijn vinger op mijn neus zetten hielp om de aandacht daar vast te houden. Ik kreeg tintelingen in mijn armen, handen en rug. Na de 11 minuten was ik helemaal warm en uitgeput.

De dagen erna waren er nog steeds veel gedachten, het leek alsof alle indrukken van de dag nog even langs moesten komen. Dat is waarschijnlijk het grote verschil met in de ochtend mediteren, dan is alles (mijn hoofd) nog aan het opstarten en in de avond moet alles eruit om te gaan afsluiten. Ik heb tijdens de 11 minuten vaak tintelingen in mijn neus. En na de meditatie is er veel ruimte in mijn neus en voelt het alsof ik enorm grote neusgaten heb gekregen. De gedachten vliegen nu niet meer door heel mijn hoofd en wat mij ook opviel was dat tijdens de meditaties de gedachtes via mijn neus mijn lichaam verlieten. Ze kwamen als het ware letterlijk mijn neus uit. Dus bij deze is dat spreekwoord bewezen, het berust werkelijk op de waarheid dat dingen echt je neus uit kunnen komen.

Ook had ik een aantal dagen last van weerstand. Ik voelde me in een soort van kader of vierkant gestopt van én in de ochtend én in de avond mediteren, het gevoel van ‘ik sta er mee op en ga ermee naar bed’. En soms overviel me ineens de gedachte ‘als ik het maar niet vergeet’ of ‘dadelijk word ik ’s nachts wakker dat ik het vergeten ben’. Maar eigenlijk ben ik het nog niet vergeten zelfs niet een beetje. En is de meditatie zelf gewoon heel goed in te plannen en uit te voeren, de 11 minuten zijn dan ook zo voorbij. En al die weerstand die dan blijkbaar op komt heeft uiteindelijk te maken met het her-programmeren van mijn mind en veranderen van ingesleten gewoontes. Waar ik ook bang voor was ‘waarop ga ik inleveren in mijn uiterlijke leven’ is blijkbaar simpeler dan gedacht: ’s avonds in bed iets korter lezen of wat korter slapen.

En dat het een hele fijne afsluiting van de dag is blijkt wel uit het feit dat ik veel dieper slaap en veel meer ontspannen opsta.

Ik kijk uit naar de volgende week met ervaringen.

Om Shantih Nimrita

De start van dit blog

De start van dit blog

Al een aantal keer heb ik een tekst geschreven dat positief werd ontvangen door Kamala en de leden van Yogastudio Laksmi. Ik vond het bijvoorbeeld fijn om te schrijven hoe ik een meditatie beleefd had en vond het bijzonder dat sommigen zich in  het verhaal herkende. Ik herinnerde me ook weer hoe leuk ik schrijven altijd vond en vind maar er was nooit een aanleiding om er iets mee te doen. Ik heb wel geprobeerd fictie te schrijven maar dat lukte me niet, voor mij moet een verhaal van binnenuit komen, vanuit mijn gevoel. En als het dan lukt dit op papier te zetten, dan krijg ik daar enorm veel energie van.

Vandaag was ik bij Kamala en ze zei: ‘Nimrita, je kunt goed schrijven en je geeft ook aan dat je het leuk vind om te doen. Doe er iets mee, begin een blog welke we dan linken aan de yogastudio. Op die manier kan ook jij iets doen voor de Yogastudio. Je schrijft dan teksten over je innerlijke leven, je indrukken van de yoga lessen en de toepassing hiervan in je dagelijkse leven. Denk ook aan het werken aan je swadharma.’ (vrij vertaald: dat doen wat echt bij je past)

En dat sloeg bij mij in als een bom, wat een geweldig idee, wat een leuke opdracht is dit!

Daarnaast, tijdens het typen van deze tekst herinnerde ik me opeens dat ik ‘toevallig’ laatst een uitzending had gezien over het vinden van je swadharma. Blijkt ook wel weer dat toeval helemaal niet bestaat!

Verder vertelde Kamala die ochtend nog dat ik momenteel een 80-20 procent verhouding uiterlijk-innerlijk leven leid en dat ik moet proberen te werken naar een 50-50 procent verhouding. Omdat ik niet voor niets gekozen heb een spirituele naam aan te nemen en een innerlijk pad te volgen. Dat klonk zeker logisch en goed maar hoe ga ik dat dan doen? Wat ga ik inleveren aan de uiterlijke kant om me meer op de innerlijke kant te richten? De uiterlijke kant is zo dringend aanwezig (werken, kinderen, man, huis). Je ziet op de klok als je naar je werk moet, je ziet aan je kinderen als ze aandacht nodig hebben en je ziet aan je huis wanneer het schoon gemaakt moet worden. Je innerlijk (of althans mijn innerlijk) daarvan zie ik vaak niet welke dingen nodig zijn. Maar we zullen zien wat er komen gaat en waar ik tegenaan ga lopen met het opstarten en vullen van dit blog.

Meditatie opdracht

Ten slotte vroeg Kamala me: ‘Nimrita je vertelde dat je de meditatie op neus, kin en voorhoofd (derde oog) moeilijk vond, waarom vond je dat moeilijk, hoe lang heb je dat dan gedaan?’. Beschamend moest ik toegeven dat ik dat niet wist en dat ik het maar een paar keer had geprobeerd. Ik heb daarom de volgende opdracht van Kamala gekregen:

Vanaf vandaag ga ik eerst voor 40 dagen elke dag 11 minuten mediteren op mijn neus, daarna 40 dagen 11 minuten op mijn kin en ten slotte 40 dagen 11 minuten op mijn voorhoofd (derde oog). Dus elke dag, zonder excuses en vluchten van ‘geen tijd’, ‘te moe’, enz. zal ik discipline, doorzettingsvermogen en wilskracht moeten tonen.

Hier op dit blog ga ik schrijven wat dat met me doet.